cd JJ Grey & Mofro - This River

 cd JJ Grey & Mofro - This River

Bron± Wtritteninmusic.com 15 april 2013

Wie JJ Grey nog niet kent, zou eigenlijk eens moeten beginnen met een testje. Luister met je ogen dicht naar het nummer onder deze recensie en stel jezelf de vraag: hoe zou de zanger eruitzien? Die zanger is dus JJ Grey, de kans is groot dat je het beeld krijgt van een oude, donkere blueszanger. Niets is minder waar: JJ Grey is ‘gewoon’ een ‘whitie’.
Dat nummer The Sweetest Thing staat overigens op een ander album (Georgia Warhorse, uit 2010), dus niet op This River. De muziek die je op dit nieuwe album te horen krijgt ligt wel in dezelfde lijn als The Sweetest Thing, is een heerlijke mix van rock, blues, soul en niet te vergeten funk. Zo zou een nummer als Florabama zelfs zo van iemand als Prince kunnen zijn geweest. En nu we toch begonnen zijn met vergelijkingen: als je houdt van artiesten zoals bijvoorbeeld Tony Joe White, Frankie Miller, Dr. John, The Commitments of Blues Traveler, dan zul je de muziek op This River ook prachtig vinden.

De singer-songwriter uit Jacksonville in Florida nam dit nieuwe album op in de Retrophonic Studio in Saint Augustine (ook in Florida). Het is zijn zevende album. Over de teksten zegt JJ Grey dat die gaan over “het feit dat je zelf je grootste vijand bent en over gewone mensen die zichzelf af en toe voorbij lopen en over de schreef gaan.” Het 10 nummers tellende album duurt 49 minuten en kent veel lekker swingende uptempo tracks, zoals Your Lady, She’s Shady, Tame A Wild One en Standing On The Edge. Toch leent die strot zich uiteraard ook perfect voor ballads en die zijn op This River dus ook te vinden: The Ballad Of Larry Webb, Write A Letter en titeltrack This River. Dit laatste nummer werkt naar een prachtige apotheose, is de kers op een heerlijke taart. Op de hele schijf zijn ook veel blazers aanwezig, die samen met die geweldige stem garant staan voor een soulvolle geluid.
Natuurlijk zorgt zo’n ‘swampy’, rauwe en doorleefde stem als die van JJ Grey voor een extra dimensie, zonder hadden de nummers wellicht een stuk minder intens en mooi geklonken. Aan de andere kant, hoe mooi een stem ook is, als de muziek slecht is kan zelfs de mooiste stem er weinig meer aan verbeteren. Om maar aan te geven dat This River veel meer biedt dan alleen een mooie stem: 10 waanzinnig goede en lekkere nummers.

In de VS is JJ Grey geen onbekende meer. Daar stond hij al op het podium met grote namen als BB King, The Allman Brothers, Los Lobos, The Black Crowes, Lenny Kravitz en Ben Harper. Dit jaar was hij nog te zien en horen op SXSW in Austin Texas en ook wij mogen binnenkort genieten van de podiumkunsten van de Amerikaan. Deze zomer komt hij namelijk weer naar ons land. Zorg dat je minimaal één optreden meepikt:
 
17-05: Ribs en Blues Festival, Raalte
12-07: North Sea Jazz, Rotterdam
13-07: Bospop, Weert

cd The Staves - Dead & Born & Grown

 cd The Staves - Dead & Born & Grown

Bron: Written in music.com van 13 mei 2013

Wat een geweldig album hebben de zussen Staverley-Taylor gemaakt met hun debuutalbum Dead Born Grown. Absoluut één van de revelaties van 2013.

De uit Watford afkomstige zussen Emily, Jessica en Camille brachten over de afgelopen jaren reeds een aantal EP’s uit maar Dead Born Grown mag hun officiële debuut worden genoemd. Reeds einde van het afgelopen jaar in het thuisland uitgebracht is nu ook de rest van de wereld aan de beurt om hun prachtige songs en samenzang op waarde te kunnen schatten. Midden in de folktraditie geplaatst, zowel de Engelse als de Amerikaanse, sober gearrangeerd met volop ruimte voor de hemelse vocalen klinkt Dead Born Grown sfeervol en in songs volslagen tijdloos.

Of het nu de prachtige albumopener Wisely & Slow, de sublieme opvolgtrack Gone Tomorrow, Tongue Behind My Teeth, het briljante Pay Us No Mind en het al net zo mooie Snow is, alle songs op dit rijke debuut overtuigen volop. Ook het fraaie titelnummer en het wonderlijke Winter Trees zijn van uitzonderlijke klasse. Nou ja, om heel eerlijk te zijn is alles op dit debuut even geweldig. In lange tijd niet zulk mooi klinkende samenzang gehoord. Samenzang die subtiel dan weer krachtig dan weer speels en verrassend klinkt en immer hartverwarmend.

Zowel de legendarische Glyn Johns (The Who, Stones, Clapton, Eagles) als zijn (bijna legendarische) zoon Ethan (Ryan Adams, Laura Marling, Kings Of Leon) werden als producers gevraagd en ze wilden allebei maar al te graag. In hun smetteloze productie, voor de allereerste keer samen, klinken de zussen puur, hecht, oprecht en adembenemend goed. Dead Born Grown is een van die albums die dit jaar het grote verschil maken tussen heel goed en heel erg goed.

Concert Zucchero Ziggo Dome Amsterdam Zaterdag 18 Mei 2013

57 jaar is Zucchero alweer en de grote wereldhits als Senza una donna en Il Volo stammen uit midden jaren negentig van de vorige eeuw. Maar een trouwe schare Nederlandse fans heeft de Italiaans rocker nog steeds, zo bleek zaterdag in een met een paar duizend man goed gevulde Ziggo Dome in Amsterdam. Daar gaf hij een concert in het kader van zijn La Sesion Cubana World Tour. 
 

Inspiratie voor de nieuwe tour haalde de zanger uit Cuba, het land dat jaren geleden al zijn hart heeft gestolen. Een album met Cubaanse invloeden was al sinds het einde van de koude oorlog een droom. Die kwam onder meer uit onvrede met het regime pas vorig jaar pas uit. La Sesión Cubana werd opgenomen op Cuba met muzikanten uit het land en ook Amsterdam leek soms wel een oververhit Havanna. 

Het plaatje voor de zaal was sowieso goed verzorgd. Een zo kenmerkende Amerikaanse auto uit de jaren 50 die op Cuba nog overal rondrijden, hangt groot in het decor en op de videowall daarachter worden sfeerbeelden van het eiland getoond. Zucchero bezuinigde ook niet op muzikaal personeel. De zanger wordt geflankeerd door maar liefst zestien muzikale begeleiders. Blazers, in totaal zes man op divers slagwerk, gitaristen en 3 achtergrondzangeressen in weinig verhullende en kleurrijke Latijns-Amerikaanse carnavalskledij. Samen met de kleurrijke lichteffecten is het een genot voor het oog.

Maar voor het oor zijn we natuurlijk gekomen en we werden niet teleurgesteld. De ritmische ‘latino-songs’ zijn een heel ander geluid dan we gewend zijn, voor sommigen misschien even wennen. Een aantal nummers zoals Guantanamera klinken echter bekend in de oren en gelukkig worden de nummers nog wel in het Italiaans vertolkt. Zijn moedertaal gebruikt Zucchero ook regelmatig als hij de zaal toespreekt. Volgens een nieuwsbericht van RTL na afloop leverde hem dat soms een fluitconcertje op, maar die heeft Il Giornale niet gehoord. De zaal begreep de intentie van de woorden in ieder geval prima en met het “I always love to play in Amsterdam”, won hij de laatste twijfelaars voor zich.

Grote hits

Voor de grote hits moest het publiek even geduld hebben maar Il Volo,  Senza una Donna, Diavolo in me en Diamente werden daardoor nog harder meegezongen. Twee keer komt de artiest nog terug voor een toegift waarna hij ook het publiek op de zitplaatsen laat zwingen op La Bamba en Per Colpa di chi. Tot slot wordt een groot historisch kanon op de zaal gericht. Even is het spannend wat de bedoeling is, het kan geen ultieme wraak voor ontevreden concertgangers zijn want het publiek staat nog op de banken. Het kanon spuwt met een harde knal echter gouden confetti slingers uit, begeleid door vuurwerk vanuit het podium. Een mooie afsluiter van een boeiende avond met een Italiaanse rockster in Amsterdam.

Twee video fragmenten om een beetje de sfeer te kunnen proeven. Geeft een beetje een indruk hoe het was! Om erbij te zijn vonden we fantastisch!!!

 

 

Concert Joe Cocker in Klokgebouw Eindhoven Zaterdag 11 Mei 2013

Joe Cocker in het Klokgebouw in Eindhoven. Het moge duidelijk zijn dat we vanavond een levende legende mogen verwelkomen in een goed gevuld Klokgebouw te Eindhoven. Benieuwd hoe het zal zijn. Ik heb hem een aantal jaren terug nog op Bospop gezien en toen was het geweldig. En ik kan je verzekeren ook vanavond was het helemaal ok!

In het voorprogramma Matt Simons, een singer-songwriter. Hij speelt een half uur aan een stuk eigen composities van zijn cd ‘Pieces’ Jammer genoeg weet hij het publiek niet echt op te warmen voor de spetterende show die volgt.

Op het podium blijft Cocker een excentrieke verschijning. Gedurende de anderhalf uur durende show gedraagt hij zich hetzelfde: na praktisch ieder couplet stapt hij uit de spotlights om een slok uit één van zijn vele flesjes water te nemen. Of zat daar stiekem toch whisky in? Cockers stem klinkt namelijk nog steeds rauw, ongepolijst en voor iemand van zijn leeftijd verassend goed. Uithalen kost Cocker wel enige moeite, maar storend is dit niet; het heeft juist wel zijn charme. Dit geldt ook voor zijn kenmerkende, wat spastische bewegingen tijdens het zingen en zijn kleine sprongetjes om nummers mee af te sluiten.

 Ik was een beetje bang dat zijn optreden geheel in het teken stond van zijn laatste album Fire I Up. (Ik ken Joe Cocker alleen van zijn grootste hits) Gelukkig maar 4 nummers van dit album. De titelsong en de concertopener ‘I Come In Peace’ zijn alleraardigst, maar de rest van de nieuwe nummers zijn live toch wat ondermaats. Het met synthesizers aangeklede ‘You Love Me Back’ en ‘I’ll Be Your Doctor’ hebben live weinig om het lijf en krijgen een tamelijk lauwe publieksreactie. Toch zorgt zijn 8-koppige liveband ervoor dat het optreden nergens saai wordt. Er is ruimte voor publieksparticipatie en bandleden krijgen uitgebreid de tijd om te soleren.

 Het publiek (waaronder ik) is vanavond overduidelijk gekomen voor de vele hits van Cocker en die komen ook in grote getale voorbij. Zijn grootste hits zijn weliswaar allemaal door andere artiesten geschreven, maar Cocker heeft er een dusdanige eigen draai aan gegeven dat het inmiddels wel degelijk ‘zijn’ nummers zijn geworden. Vroeg in de set komen ‘Come Together’ (Beatles) en een ontroerende akoestische versie van ‘You Are So Beautiful’ voorbij. Cockers band werkt vanavond naar een climax toe, waarbij zijn grootste hits achtereenvolgens voorbij komen.  ‘You Can Leave Your Hat On’ (Randy Newman), een bijna E-Street Band-achtige vertolking van ‘Unchain My Heart’ (Ray Charles) en een lang uitgesponnen versie van het Cocker-anthem bij uitstek ‘With A Little Help From My Friends’ (Beatles). Het is mooi om te zien dat deze, 45 jaar oude, wereldwijde hit nog steeds zoveel mensen weet te roeren. Het publiek lijkt wakker te worden en is laaiend enthousiast.

 Na bijna twee uur zit het optreden erop. Het publiek, waarbij de gemiddelde leeftijd rond de vijftig ligt, bevindt zich in nostalgische sferen en komt vanavond in ruime mate aan zijn trekken. Cocker speelt een lange set met al zijn klassiekers, is goed bij stem en heeft een sterke liveband meegenomen. Precies wat je had mogen verwachten van de beste man. Joe Cocker is mooi oud geworden.

Mijn favoriete platen op dit moment!

Deze platen komen regelmatig in mijn cd speler of luister ik via Spotify!!

 

 

Phosphorescent - Muchacho

 Het hoesje van de nieuwe plaat van Phosphorescent geeft al veel weg: een lachende dame, half ontbloot op een bed. Op de voorgrond een man met hoed die net iets te hard lacht. Over de foto hangt een zweem van ooit, een waas die er op duidt dat we naar het verleden kijken. Gelukkiger tijden. En prijsnummer "Song for Zula" ondersteunt dat beeld: 'Some say love is a burning thing / That it makes a fiery ring / Oh but I know love as a fading thing'. Waarmee Matthew Houck aka Phosphorescent ook nog eens stevig knipoogt naar Johnny Cash’s "Ring of Fire" ('Love is a burning thing / and it makes a fiery ring'). Maar voordat we deze parel te horen krijgen, moeten we eerst iets anders beluisteren. Want Muchaho opent en sluit als een klassiek muziekstuk met een inleiding - "Sun, Arise! (An Invocation, An Introduction") - en sluit af met een variant hierop - (Sun’s Arising (A Koan, An Exit). We horen een soort van koorzang, begeleid door bubbelende synthesizers en vooral stomvervelend. Als we deze twee muziekstukken weglaten, houden we acht prachtige Phosphorescent-tracks over. Wankel, zoekend, met rare, soms irritante geluiden (de hikjes in "Ride On / Right On") en ver weg van de stoere southern rock van Here’s To Taking It Easy uit 2010. Maar met een aantal van de mooiste nummers die Matthew Houck ooit opnam: "Terror in the Canyons (The Wounded Master)", "Muchacho’s Tune" en vooral "Song for Zula".

 

 

Steve Earle & The Dukes (& Duchesses) - The Low Highway

 

Steve Earle, mede-uitvinder van de americana, heeft op zijn album The Low Highway ouderwets iets te vertellen. Kom er nog maar eens om. Earle, zo vertelde hij vorige week in Volkskrant (April 2013), heeft de crisis in zijn land eens nader beschouwd en vervolgens verwerkt boven schrijfblok en gitaar.

Zijn observaties zijn aangrijpend. Onheilspellend is het onbetwistbare hoogtepunt, Burnin' It Down, waarin een gedesillusioneerde werkeloze overweegt de Walmart in de fik te steken. Of het wiegende countrylied The Low Highway, dat het beeld oproept van spooksteden en gaarkeukens: 'Saw empty houses on dead end streets/ People linin' up for something to eat.'Earle rockt ook nog. Op Calico Country en Down The Road Pt II gaan tempo en volume omhoog en horen we naast Earle ook zijn soepele band gas geven. Toch is hij op zijn best in zo'n wrang en bijna occult klaaglied als Invisible, over een dakloze die voor voorbijgangers onzichtbaar is geworden. Indrukwekkende liedkunst.

 

The Staves - Dead & Born & Grown 

 Het was tijdens afgelopen editie van Into The Great Wide Open dat het Nederlandse publiek definitief viel voor de ontwapenende charmes van The Staves. De idyllische setting van het festival werkte uiteraard mee, alhoewel de zusjes Emily, Jessica en Camilla daarvoor al successen boekten als voorprogramma van Bon Iver en The Civil Wars. Ondanks hun Britse komaf klinken de akoestische folksongs van de jongedames behoorlijk Amerikaans. In de muzikale traditie van Laurel Canyon eigenlijk, oftewel de bakermat van de jaren ’60 ‘tegencultuur’ met artiesten als Joni Mitchell en Crosby, Stills & Nash. Het onlangs verschenen debuutalbum Dead & Born & Grown werd geproduceerd door Glyn en Ethans Johns, vader en zoon, die eerder ook in de studio zaten met o.a. Ryan Adams, Ray LaMontange en Laura Marling. Het resultaat is adembenemend met een prominente rol voor de hemelse samenzang. The Staves bieden een perfect uitgebalanceerd klankenspel met een redelijk bedwelmende uitwerking.

cd Charles Bradley - Victim Of Love

Charles Bradley - Victim Of Love

Bron± Krenten uit de Pop 1 April 2013

Charles Bradley was 64 toen hij bijna twee jaar geleden debuteerde met het geweldige No Time For Dreaming. De Amerikaan wist al dat hij soulzanger wilde worden toen hij James Brown in 1962 aan het werk zag tijdens zijn fameuze Apollo concert, maar het duurde vervolgens even voordat zijn eigen carrière van de grond kwam. Toen dit eindelijk gebeurde was er ook geen houden meer aan. De afgelopen twee jaar is Charles Bradley door vriend en vijand geprezen en zijn er eindelijk eens wat lichtpuntjes in zijn leven waarin een bijna onwaarschijnlijke hoeveelheid ellende is voorbij gekomen. Bradley’s tweede plaat, Victim Of Love, ligt voor een belangrijk deel in het verlengde van No Time For Dreaming en laat soulmuziek horen die zo lijkt weggelopen uit de jaren 60 en 70. Nu zijn er heel veel soulplaten die teruggrijpen op het legendarische soulgeluid van weleer (hier en daar aangevuld met funk en psychedelica), maar Charles Bradley doet op Victim Of Love veel meer dan dat. Als Victim Of Love in de jaren 60 of 70 was verschenen was het al lang een klassieker geweest, zo goed is deze plaat. Net als op zijn debuut laat Charles Bradley op Victim Of Love horen dat hij een geweldig zanger is. Zijn rauwe strot heeft wel wat van zijn grote held James Brown, maar persoonlijk vind ik Bradley een betere zanger dan James Brown. Wanneer je Victim Of Love vergelijkt met No Time For Dreaming hoor je dat Charles Bradley veel beter is gaan zingen. Op Victim of Love doseert Charles Bradley beter, waardoor de plaat over meer dynamiek beschikt dan zijn voorganger. Dit komt overigens ook door de prachtige en veelkleurige instrumentatie op de plaat en de authentiek klinkende productie. Net als op zijn debuut gooit Charles Bradley ook op Victim Of Love weer zijn hele ziel en zaligheid in zijn muziek en komt de ruwe emotie met grote regelmaat voorbij drijven. Charles Bradley klinkt op Victim Of Love puur en oprecht en gezien zijn zware leven geloof je ieder woord dat hij zingt. Ik was twee jaar geleden al behoorlijk onder de indruk van het debuut van Charles Bradley, maar Victim Of Love is nog veel en veel beter. Het stapeltje soulklassiekers in de kast krijgt opeens gezelschap van een plaat die minstens even goed is, maar gezien de productionele mogelijkheden en opnametechnieken van tegenwoordig een stuk beter klinkt. Over het debuut van Charles Bradley is overigens een prachtige en aangrijpende documentaire gemaakt; Charles Bradley: Soul of America (op 9 april te zien bij Het Uur van de Wolf). Net zo onmisbaar als het debuut zelf, al staan beiden in de schaduw voor het in alle opzichten geweldige Victim Of Love. Erwin Zijleman

 
 

cd's Hugh Laurie - Let them Talk & Didn't it Rain

Hugh Laurie

Let them Talk (2011)  & Didn't it Rain (2013)

 

 

De Britse acteur Hugh Laurie is bij het grote publiek vooral bekend van zijn rollen in films en series als House en Blackadder, maar sinds kort is hij ook een gevierde blueszanger.

Pas op 51-jarige leeftijd bracht Laurie zijn debuutalbum uit, het in 2011 verschenen Let Them Talk. Op deze door Joe Henry geproduceerde langspeler bracht Laurie op geheel eigen wijze stokoude bluesnummers ten gehore en op de opvolger Didn’t It Rain dupliceren Laurie en Henry die inmiddels beproefde formule.

Henry produceerde ook recente albums van zowel Billy Bragg als Lisa Hannigan en schreef tevens enkele nummers voor Madonna, maar verdiept zich hier samen met Laurie in de wortels van de Amerikaanse blues, die hier zover teruggaan als het door bluesvader W.C. Handy opgetekende plantagelied Careless Love.

Andere bluesklassiekers die Laurie hier met succes vertolkt, zijn Vicksburg Blues van Roosevelt Sykes (dat onder de originele titel 44 Blues in 1929 verscheen), St. Louis Blues (in 1916 voor het eerst vastgelegd door Prince’s Orchestra), Jelly Roll Mortons I Hate A Man Like You en Deacon Leon Davis’ fameuze gospellied Didn’t It Rain.

Laurie tracht veelal om de oorspronkelijke intenties van de liederen te benaderen en neemt soms een stapje terug als vocalist. Zo is Gaby Moreno (ook te horen op Songs Cycled van Van Dyke Parks) de voornaamste vocaliste op Kiss Of Fire en het befaamde The Weed Smoker’s Blues en blueslegende Taj Mahal op Vicksburg Blues.

Jean McClain zet een voortreffelijke vocale bijdrage neer op Bessie Smiths Send Me To The ‘Lectric Chair. Laurie kiest niet immer voor het voetlicht. Wanneer hij dat wel doet, zoals op Evenin’ van Cab Calloway, One For My Baby van Fred Astaire of Dr. Johns Wild Honey, dan doet hij dat met dezelfde overtuiging als in zijn acteercarrière.