Neil Young - Le Noise
Bron: Krenten uit de Pop 26 September 2010
Ik
lees de laatste tijd net wat te vaak dat Neil Young al heel lang geen
fatsoenlijke plaat meer heeft gemaakt. Er zijn er zelfs die beweren dat
Young sinds Rust Never Sleeps uit 1979 geen echt goede plaat meer heeft
gemaakt. Nu zal ook ik niet ontkennen dat de platen die Neil Young
tijdens de jaren 80, 90 en 00 heeft gemaakt qua niveau niet zo constant
zijn als de platen die hij gedurende de jaren 70 uitbracht, maar Freedom
(1989), Ragged Glory (1990) en Chrome Dreams II (2007) had ik toch
absoluut niet willen missen, terwijl op veel van zijn andere platen
(waaronder ook die van de laatste jaren) toch op zijn minst een aantal
memorabele songs te vinden waren. Dat Neil Young op bijna 65-jarige
leeftijd een plaat als Le Noise kan maken verbaast mij dan ook niet,
maar ik vrees dat de plaat als een mokerslag zal aankomen bij een ieder
die de Canadees al lang heeft afgeschreven. Op Le Noise werkt Neil Young
samen met topproducer en muzikant Daniel Lanois en is gekozen voor een
bijzonder concept. Le Noise is opgenomen bij Daniel Lanois thuis en laat
Neil Young zonder band horen. Menigeen had op basis van dit een aantal
maanden geleden al uitgelekte concept een akoestische plaat verwacht,
maar dat is Le Noise zeker niet. Neil Young grijpt in twee tracks naar
de akoestische gitaar, maar heeft voor de meeste songs zijn fameuze
Gretsch elektrische gitaar uit de kast getrokken en kent zo nu en dan
geen genade. Daniel Lanois heeft het gitaarwerk en de vocalen vervolgens
flink door de mangel gehaald en voorzien van de inmiddels van hem
bekende effecten (met name loops en vervorming) en atmosferische
klankentapijten. Lanois omschrijft de plaat zelf zeer bescheiden als “no band, no overdubs; just a man on a stool and me doing a nice job on the recording”.
Veel meer is het misschien ook niet, maar het resultaat is fascinerend
en vrijwel zonder uitzondering fenomenaal. Wanneer de vocalen flink
vervormd worden heeft Le Noise heel af en toe iets van de meest
verguisde plaat die Neil Young ooit gemaakt heeft (Trans uit 1983;
achteraf bezien een plaat waarop Neil Young zijn tijd ver vooruit was),
maar over het algemeen genomen klinkt Le Noise toch vooral als de plaat
die je van de samenwerking tussen Neil Young en Daniel Lanois zou
verwachten. Het is opvallend hoe goed de rauwe stem en het geweldige
gitaarspel van Neil Young passen bij de productionele vaardigheden van
Daniel Lanois; je blijft je dan ook afvragen waarom de twee deze plaat
niet veel eerder hebben gemaakt. Waar Neil Young de laatste jaren
voornamelijk wisselvallige platen heeft gemaakt, is hij onder de
productionele leiding van Daniel Lanois bijna griezelig consistent. Le
Noise duurt bijna 40 minuten en verveelt in die 40 minuten geen moment.
Sterker nog, dit is 40 minuten muziek van een niveau dat je dit jaar nog
niet al te vaak gehoord zult hebben. Le Noise bevestigt voor de
zoveelste maal het vakmanschap van Daniel Lanois, maar laat ook horen
dat Neil Young nog springlevend is. Het is misschien een bittere pil
voor een ieder die maar blijft beweren dat Neil Young al lang over zijn
top heen is. Deze bewering moet na beluistering van Le Noise immers
onherroepelijk op de schop. Voor iedereen die in de Canadees is blijven
geloven is Le Noise de mooist denkbare beloning. Prachtige plaat! Erwin Zijleman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten