Achtergrond: Nummer At the Dark End Of The Street

Naar aanleiding van de nieuwe cd van Ry Cooder waarop het nummer At The Dark End of The Street prachtig vertolkt wordt wil ik een stukje schrijven over de geschiedenis van deze song.


Alleereerst de live uitvoering van Ry Cooder zoals deze op zijn laatste plaat is neergezet. Mooi gezongen door Terry Evans: 

Het nummer is in de zomer van 1966 geschreven door Dann Penn en Chips Moman tijdens een DJ conventie in Memphis. Penn en Moman, allebei fanatieke kaartspelers, waren tijdens het kaarten flink aan het valsspelen met discjockey Don Schroeder. Tijdens een pauze besloten ze (Penn en Moman) om een nummer over valsspelen te schrijven. Penn zei hierover: “We were always wanting to come up with the best cheatin’ song. Het duo ging naar een hotel toe (Eigendom van Quiton Claunch, bekend van Muscle Shoals en oprichter van Hi Records). Claunch stemde erin toe dat ze de kamer mochten gebruiken onder de voorwaarde dat hij de song zou krijgen en deze zou gebruiken voor zijn  James Carr. Zo geschiedde. Beide heren schreven het nummer inclusief muziek in 30 minuten.

James Carr (de eerste uitvoering 1967)

Het nummer is dus origineel uitgevoerd door James Carr in 1967. Andere artiesten die dit nummer gecovered hebben zijn:

Percy Sledge (1967) , Oscar Toney Jr. (1967) , Archie Campbell & Lorene Mann (1968) , Joe Tex (1968) , Little Milton (1968) , Porter Wagoner & Dolly Parton (1968) , Lee Hazlewood & Ann-Margret (1968) , Roy Hamilton (1969) , Flying Burrito Brothers (1969), Clarence Carter (1969) [als Making Love (At The Dark End Of The Street)], Pat Kelly (1969) , Lee Moses (1970) , Aretha Franklin (1970) , Ry Cooder (1972) , Chris Spedding (1972) , Willie Hobbs (1973) , Linda Ronstadt (1975) , Richard & Linda Thompson (1975) , Dorothy Moore (1976) , Moving Hearts (1982) [op hun lp Dark End Of The Street], Bobby King & Terry Evans (1988) , Deacon Blue (1989) , James Davis (1989) , Don Dixon (1990) , Commitments (1991) , Afghan Whigs (1993) , Mud Boy & The Neutrons (1993) [groep van Jim Dickinson], Dan Penn (1994) [coauteur], Barbara Dickson (1995) , Peter Green (1997) , Eva Cassidy (1998) , Dan Penn & Spooner Oldham (1999) , Elvis Costello (2004) [outtake The Delivery Man], June Tabor & The Oyster Band (2011) ,

Flying Burrito Brothers (1969)

En tenslotte natuurlijk de uitvoering van Dann Penn, medeschrijver van het nummer (Hier samen met Spooner Oldham):

Johnny Cash - Hurt :12 September 2003 - 2013

Vandaag alweer 10 jaar geleden dat Johnny Cash overleed.

Hij was van 1968 tot de dood hen scheidde in mei 2003 getrouwd met  zangeres June Carter. Na haar overlijden bracht Johnny zijn versie van het nummer ‘Hurt’ uit, acht jaar geleden geschreven door de band Nine Inch Nails. Deze cover was het laatst uitgebrachte nummer voor hij zijn levensadem uitblies.

Concertverslag Sean Rowe in 013 in Tilburg dinsdag 10 September 2013

Foto - en concertverslag en videofragmenten van het optreden Sean Rowe dinsdag 10 September 2013 in de kleine zaal van 013 in Tilburg

 

Gisteravond samen met André naar het optreden van Sean Rowe geweest.

Wat een avond en wat een stem. Verbazingwekkend dat een man alleen met gitaar en mondharmonica je één uur en drie kwartier kan blijven boeien.

 

Wie is Sean Rowe?

Een singer-songwriter met schuurpapieren stem en tevens natuurkenner: Sean Rowe is een eigenzinnige persoonlijkheid. Deze folkzanger in hart en nieren begon in 2003 met de band Mudfunk. Hiermee schreef Rowe het nummer ‘Wrong Side Of The Bed’, wat later op zijn eerste solo-album ‘Magic’ terecht kwam . Voordat dit debuutalbum vorm begon te krijgen, trok Sean Rowe de natuur in. Nee, niet om zielige liedjes te schrijven in een afgelegen hut, maar gewoon om onderzoek te doen. Desalniettemin blijft de natuur een inspiratievolle omgeving en hier werd dan ook de eerste hand gelegd aan ‘Magic’. Het album kwam uit via ANTI Records en kreeg meteen goede recensies in de VS. In Europa bleef het succes uit. Eind vorig jaar kwam zijn nieuwe album ‘The Salesman And The Shark’ uit. Wederom een ijzersterk album vol mooie, licht schurende singer-songwriter, folk en roots muziek. Die schitterende rauwe stem maakt het helemaal af!

Setlist.

Veel nummers van zijn laatste album "The Sales And The Shark"en een paar van zijn debuutalbum "Magic". Tevens een aantal nieuwe nummers van zijn toekomstige album,dat begin volgend jaar gaat uitkomen. En twee mooie covers gehoord (Willi Dixon's Spoonful en Johnny Cash's The Long Balck Veil. Prachtig!!

En tenslotte een mooie live momenten......

.

cd Guy Clark - my favourite picture of you

 Guy Clark - my favourite picture of you

Bron: Writteninmusic 21 juli 2013
Vier jaar na het album Somedays The Song Writes You komt Guy Clark met My Favorite Picture Of You. Een albumtitel die geen vragen oproept als je weet dat vorig jaar zijn vrouw Susanna overleed, nadat de twee ruim 40 jaar getrouwd waren. Ongeveer net zo lang duurt de carrière van de in Texas geboren country-artiest inmiddels al. Een carrière die begon in de jaren ’70 toen hij samen met anderen de ‘progressive country’ op de kaart zette.
In de jaren die volgden maakte hij bijna 20 albums en werden zijn songs gecoverd door grote namen als Johnny Cash, The Highwaymen, John Denver, David Allan Coe, Vince Gill en Ricky Skaggs. Clark werd gaandeweg de mentor van muzikanten als Steve Earle en Rodney Crowell en nog altijd wordt zijn naam vaak in één adem genoemd met singer-songwriters als John Prine en Townes Van Zandt (met wie hij ook bevriend was).
Dit nieuwe album telt in totaal 11 nummers, waarvan Clark er 10 zelf schreef. Dat 11e nummer is My Waltzing Fool, een cover van Lyle Lovett. Het titelnummer is ronduit prachtig: muzikaal, tekstueel en vooral emotioneel. De manier waarop Clark zijn favoriete foto van zijn overleden vrouw bezingt (zie ook hieronder) is ontroerend mooi:

“My favourite picture of you
Is the one where it hasn’t rained yet
As I recall there came a winter squall
And we got soakin’ wet
A thousands words in the blink of an eye
The camera loves you and so do I
Click
My favourite picture of you
Is the one where you’re starin’ straight into the lens”

Gelukkig blijft het niet bij dit ene nummer, ook de rest van het album is erg de moeite waard. Je hoort veel klassieke country-thema’s voorbij komen, de manier waarop Clark die invult is erg persoonlijk én erg prachtig. Aan zang heeft hij wel duidelijk ingeboet. Aan de andere kant, dat is natuurlijk ook niet gek voor iemand die in november 72 jaar wordt. Het geeft het album zelfs een Rick Rubin-achtige sfeer: Clark klinkt puurder en oprechter dan ooit tevoren. Daarnaast wordt de zang ook nog eens mooi aangevuld door de harmony vocals van bassiste/celliste Bryn Davies en Morgane Stapleton. En nóg belangrijker, het album is tekstueel en muzikaal van zo’n niveau dat duidelijk is dat Guy Clark nog altijd aan de top van zijn genre staat.

Van zijn lichting zijn helaas niet meer zo veel helden in leven. Een goede reden om Guy Clark te koesteren. Een andere reden is dat hij nog altijd geweldige muziek maakt. Dat heeft hij bewezen met het prachtige My Favorite Picture Of You.

Tracklisting My Favorite Picture Of You:

1. Cornmeal Waltz
2. My Favorite Picture Of You
3. Hell Bent On A Heartache
4. El Coyote
5. Heroes
6. Rain In Durango
7. Good Advice
8. The Death Of Sis Draper
9. The Waltzing Fool
10. The High Price Of Inspiration
11. I’ll Show Me

Achtergrond: Papa was a rolling stone - The Temptations

"It was the third of september/That day I'll always remember/'Cause that was the day/That my daddy died"

Papa Was a Rollin’ Stone is een single waarvan het origineel is uitgebracht door de Amerikaanse psychedelische soulgroep The Undisputed Truth. De wereldbekende versie van het nummer werd echter uitgebracht door hun collega's bij Motown, The Temptations. Beide versies verschenen in het jaar 1972 op de markt, die van The Undisputed Truth in het begin van dat jaar en die van The Temptations eind dat jaar. Hun versie bereikte haar hoogtepunt echter pas in 1973.

The Undisputed

The Undisputed Truth stond, net zoals The Temptations, destijds onder contract bij Motown. Beide groepen hadden Norman Whitfield toentertijd als hun producer. Doordat The Temptations een veel succesvollere geschiedenis hadden dan The Undisputed Truth, moest die laatstgenoemde groep het vooral met probeersels van Whitfield en zijn schrijfpartner Barrett Strong en met covers van The Temptations doen. De enige grote hit die The Undisputed Truth toen kende was hun single "Smiling Faces Sometimes", eveneens een cover van The Temptations. The Temptations hadden toen al drie #1 hits op hun naam, op chronologische volgorde "My Girl, "I Can't Get Next To You" en "Just My Imagination (Running Away With Me)". "Papa Was A Rollin' Stone" bleek voor The Undisputed Truth weer geen grote hit te betekenen. Ondanks dat het nummer de top 25 op de R&B-lijst van de Verenigde Staten bereikte, bleef het op de poplijst van datzelfde land steken op een schamele #63 positie.

Bezetting The Undisputed Truth
Lead: Joe Harris, Billie Rae Calvin en Brenda Joyce 
Achtergrond: Joe Harris, Billie Rae Calvin en Brenda Joyce 
Instrumentatie: The Funk Brothers 
Schrijvers: Norman Whitfield en Barrett Strong 
Producer: Norman Whitfield 

The Temptations

 Norman Whitfield, producer en samen met Barrett Strong één van de schrijvers van het nummer, dacht echter zeker te weten een grote hit met het nummer te hebben. Daardoor veranderde hij enkele aspecten aan het nummer en liet het daarna opnemen door de succesvolste groep van Motown van die periode, The Temptations. Die groep was echter niet blij met het nummer en wilde het in eerste instantie dan ook helemaal niet opnemen. Leadzanger Dennis Edwards verdacht Whitfield ervan met opzet de regels "It was the third of september/That day I'll always remember/'Cause that was the day/That my daddy died" geschreven te hebben, omdat Edwards vader ook op die datum gestorven was. Dit verwijt richting Whitfield was echter niet helemaal juist, omdat het nummer al eerder voor een andere groep geschreven was. Uiteindelijk maakte Norman Whitfield gebruik van de woede van Edwards, doordat zijn bittere stem zo mooi bij de boodschap van het nummer paste. Een andere reden waarom The Temptations het liedje eerst niet op wilden nemen, was omdat ze het zat waren met psychedelic soul die ze destijds maakten. Zelf hadden ze genoeg van deze muziek en zij waren niet de enigen. Ook het Amerikaanse muziekpubliek had steeds minder zin in het luisteren naar deze muziek. Daarom hadden The Temptations Norman Whitfield om een ballad gevraagd. Hij had hen deze beloofd, maar aangezien "Papa Was A Rollin' Stone" geen ballad is, waren ze boos omdat Whiftield zijn beloftes niet nakwam.
De albumversie van The Temptations van "Papa Was A Rollin' Stone" duurde net geen twaalf minuten, waarmee het één van de langste opnames uit de carrière van The Temptations werd. Het intro was ook het langst, bijna twee minuten maar liefst. De singleversie werd ingekort tot iets minder dan zeven minuten, waarmee het wel de langstdurende single van The Temptations werd. Centraal in het nummer staat de baslijn die heel het nummer hetzelfde is en uit slechts zes noten per vier maten bestaat. Daarnaast zijn er een bluesgitaar en een wah-wahgitaar die samen met de hi-hat en violen een belangrijke rol in het nummer vervullen. De Temptations die lead zingen in het nummer zijn Dennis Edwards, Melvin Franklin, Richard Street en Damon Harris. Daardoor is Otis Williams de enige Temptation, die op dat moment lid van de groep was, niet lead zingt.
Ondanks de protesten van The Temptations in eerste instantie, werd "Papa Was A Rollin' Stone" de meest succesvolle single van de groep. Het bereikte de #1 positie in zowel Canada als de Verenigde Staten en het werd met een #5 notering het meest succesvolle nummer van de groep in Nederland. Opvallend was echter wel dat "Papa" niet de #1 positie op de R&B-lijst behaalde, wat nummers als bijvoorbeeld "Get Ready" (#29 pop) en "Let Your Hair Down" (#27 pop), veel kleinere hits, wel lukten. Desalniettemin was het nummer zeer succesvol tijdens de Grammy's van 1973. "Papa Was A Rollin' Stone" won dat jaar drie Grammy's, één voor beste R&B-opname door een groep, één voor beste R&B-nummer en één voor beste instrumentele R&B-opname voor de B-kant.

Bezetting The Temptations
Lead: Dennis Edwards, Melvin Franklin, Richard Street en Damon Harris 
Achtergrond: Otis Williams, Dennis Edwards, Melvin Franklin, Richard Street en Damon Harris
Instrumentatie: The Funk Brothers
Producer: Norman Whitfield
Arrangeur en dirigent: Paul Riser