cd: Damien Rice - O

Damien Rice - O

Bron: enola.be 29 September 2003

Vakantie of niet, altijd houden we onze oren gespitst op zoek naar interessante ontdekkingen. Op tocht in Ierland spotten we tussen alle wannabe U2’s en Sinéads een opmerkelijk plaatselijk talent: Damien Rice. Wat later duikt diezelfde naam op als één van de hoogtepunten op Pukkelpop. Reden genoeg dus om zijn debuutalbum O even aan u voor te stellen.

Na de vele lofbetuigingen van de strenge Britse pers en vergelijkingen met David Gray, Tom McRae, Jeff Buckley en andere respectabele singer-songwriters, waagde deze eigenwijze Dubliner met zijn melodieuze folkpop zijn kans op het vaste land. Of dat zal lukken? We twijfelen er geen moment aan.
Met zacht gitaargetokkel opent "Delicate" Rice’s debuutplaat O en als Rice even later, bijgestaan door een licht opzwellende cello, invalt met tedere stem, verscherpt onze aandacht terstond. Nog meer van die zalig zwiepende cello’s in het schitterende "Volcano". Voor het eerst krijgt Rice hier vocale assistentie van Lisa Hannigan. Haar fragiele stem vermengd met die van Rice zorgt voor een verbluffend resultaat. In "Cold Water" en "I Remember" komt Hannigan opnieuw wonderlijke klanken rondstrooien.
De Ierse roots van Rice steken voor het eerst de kop op in het gevoelige "The Blower’s Daughter" als Lisa Hannigan in Sinéad O’Connor-stijl op de achtergrond stilletjes begint te fluisteren. De traditionele Ierse folk is ook niet veraf in "Older Chests", één van de meest ontroerende nummers op O. We krijgen al heimwee naar die spontane zangstonden in die gezellige Ierse pubs in the middle of nowhere.


De bombastische ballad, "Amie", voorzien van een heel leger strijkers en de gratis bijgeleverde portie pathos, is misschien nét een beetje te veel van het goede. Ach wat, zo’n intense droefenis moet er gewoon eens uit en als Rice dat met zo’n bezielde song wil doen, dan hoort u ons niet klagen. Plots worden de strijkers het zwijgen opgelegd en neemt een zwoele klarinet ons mee naar één of andere cocktailparty. Half beschonken spuwt Rice zijn ontgoocheling uit in "Cheers Darlin’", een bittere song over een stukgelopen relatie. "Cheers darlin’, here’s to you and your lover boy."
Tegen de afsluiter "Eskimo" zijn we al helemaal gek van Damien Rice, maar toch overvalt hij ons nog een laatste keer, en hoe. Zonder enige waarschuwing krijgt Rice hier back-up van een heuse operadiva, Doreen Curran, die uit volle borst een aria inzet. We wisten eerst niet echt wat we ervan moesten denken, maar zoals alles went ook dit.
Damien Rice is allesbehalve een gewone gast, gelukkig maar. Hij slaagt erin om zich met dit avontuurlijk en gedurfd debuut onmiddellijk te onderscheiden van de doorsnee singer-songwriters. Geloof ons maar, Damien Rice ís the next big thing.