Aandacht voor een uitzonderlijk samenwerkingsverband in de muziek. Billie Joe Armstrong, in het dagelijkse leven frontman
van Green Day en Norah Jones.Hij vult met Green Day volle stadions en speelt op grote rockfestivals en zij treedt het liefst op in knusse theaters. Norah Jones, de ideale schoondochter, en Billie Joe, zat recent nog in een afkickcentrum. Twee tegenpolen! Dus hoe kan het dat deze twee "vreemden van elkaar in de muziek" elkaar hebben gevonden? Wat hen wel bindt zijn The Everly
Brothers, en meer specifiek de in '58 verschenen plaat 'Songs Our Daddy
Taught Us', een elpee met traditionals uit de rijke Amerikaanse
geschiedenis. Hij speelde al langer met het idee van deze plaat te coveren. Hoe de twee elkaar gevonden hebben weet ik niet, maar de twee hokten eerder dit jaar negen dagen samen in een opnamestudio in
Manhattan, en namen er - in de geest van toen - hun eigen versie op van
de plaat.
'Foreverly'
is een ontroerend eenvoudige plaat geworden. Foreverly' is niet hip of modern, maar wel ontwapenend, tijdloos én charmant. De samenzang is geweldig en de stemmen passen verbluffend goed bij elkaar. Luister naar het eerste nummer van de plaat (Roving Gambler) en je voelt je net of je terug in de tijd gaat. En dat drie kwartier lang. De plaat ademt die sfeer uit de tijd ook uit. En de titel van het album is natuurlijk duidelijk en gevat: Foreverly!!!
Concert Cam Penner & Jon Wood in Café de Stad in Utrecht 24 November 2013
Zondagmiddag genoten van een zeer mooi concert. Zoals vorige week al aangegeven in mijn blog over de nieuwe cd van Cam Penner dat de man (samen met Jon Wood) een aantal concerten in Nederland zou gaan geven.Vandaag gaven ze om 16:00 uur een optreden in Café de Stad in de Lange Jufferstraat in Utrecht.
Daar aangekomen zag ik buiten voor het café de beide heren al staan. Buiten in de kou met een sigaret en een groot glas bier. Cam herkende ik meteen maar dat was niet te missen met zijn grote zwarte baard. Even kort kennis gemaakt en de handen geschud.
Binnen was het nog rustig. Iets over vieren toen er ongeveer zo'n man of 20 binnen waren, beklommen beide heren het podium. Met een kleine pauze erbij hebben ze samen zo ongeveer 2 uur opgetreden. Het eerste gedeelte was zeer intens en intiem met alleen gitaren en mond harmonica (met een mooie uitvoering van Neil Young's Pocahontas). Na de pauze kwam het drumtoestel erbij.
Veel nummers van zijn prachtige laatste cd (To Build a fire).
Een erg mooi concert van twee heren die weten hoe je muziek moet maken en ook hoe je het zeer gevoelig over kunt brengen.
Grappig was dat Cam met name moeite had met het kleine podium (Had regelmatig "ruzie"met de microfoonstandaard bij het drumtoestel) en op een gegeven moment viel de trommel van het drumtoestel bijna van het podium.
Na afloop natuurlijk de laatste cd gekocht met handtekening van beide heren erop. Een bedankje weer de handen geschud. Voldaan terug naar huis met een mooie herinnering van een geweldig warm optreden op de koude zondagmiddag in Utrecht.
Hieronder een kleine indruk van het concert met video fragmenten.
Aandacht voor een album dat al eind 2012 uitkwam. En nu pas mijn aandacht krijgt door een aankondiging op Facebook dat deze Canadees voor een korte tour deze maand (November) naar Nederland komt. Jammer dat het album niet eerder opgepikt is want je loopt nu de kans het niet te weten waarom je binnenkort naar één van de optredens
moet gaan.
Wie is Cam Penner? (Quote van de site van zijn platenmaatschappij in Nederland Luckydice)
Cam Penner groeide op in een Mennonieten gemeente in Manitoba, Canada
waar zijn ouders, de dorpsrebels een illegale kroeg runden en zijn opa
stiekem drank stookte van zijn eigen frambozen, een remedie die men daar
hard nodig had op het conservatieve platteland. Zijn jeugd bracht Cam
door in kleine dorpjes in Manitoba en Saskatchewan. Hij luisterde er
graag naar de verhalen van de mensen van de straat. Zijn ouders waren
erg arm maar dat weerhield hen er niet van om het weinige wat ze hadden
toch nog te delen met mensen om zich heen die het nog slechter hadden.
Op zijn 19e vertrok Cam naar Chicago waar hij een gaarkeuken runde en
werkte in een tehuis voor vrouwen. Dit werk wakkerde zijn passie voor
sociaal werk aan en bij terugkomst in Canada werkte hij nog eens 13 jaar
in de daklozenopvang. In dit werk vond Penner ook de inspiratie als
singer-songwriter.
Ik zag zijn naam dus voorbijkomen in de groep America Liefhebbers op Facebook. Dus zijn album gevonden op Spotify en je wordt meteen met de instrumentale opener Mighty Damn Animator (So Long, Farewell) op het verkeerde been gezet. Is dit America is dit roots muziek? Het nummer opent met blazers en klinkt als een brassband en na een aantal minuten gaat het nummer in electronic met veel synths en drumcomputers. Cam Penner maakt graag gebruik van elementen uit andere genres. Heel anders dan de opener is de titeltrack To Build A Fire; bouwt langzaam op naar een
mooie climax met een schelle elektrische gitaar.This Could Be Your Anthem klinkt dan weer meer naar de standaard
americana, is een folky, sober nummer. Mooi is het banjospel, de slidegitaar en de folky samenzang op het einde. Rivers Forgotten begint
als een sobere ballad. En het nummer No Consequence.is psychedelisch
met veel electrische gitaar.
Memphis, is weer compleet anders. Door het ritme,
door de gebruikte samples. Penner laat horen dat binnen het genre americana heel veel
mogelijk is, door weer gebruik te maken van elementen uit andere genres.
En dat het dan nog prachtig kan klinken ook!
Maar die invloeden van andere elementen zijn niet altijd noodzakelijk, luister maar eens naar Curiosity.
Dat neigt namelijk weer veel meer naar de traditionele country/folk. Een ander meesterwerkje is het heupwiegende House Of Liars en met Whisky Lips krijgt het album een mooi ingetogen einde.
Hij treedt op samen met zijn vaste begeleider John Wood.En zijn cd is bij luckydice te bestellen voor maar 9.90 euro link: lucky dice cd To Build A Fire
Het is nu bijna twee weken geleden dat op zondag 27 Oktober 2013 rockicoon Lou Reed is overleden. Vaak zeggen mensen 'waar was je toen je het nieuws hoorde en wat was je aan het doen. Het was voor mij in ieder'geval zondagavond laat. Ik keek even op internet en zag de kop 'Lou Reed overleden'. Mijn eerste reactie, hè Lou Reed overleden? Niet het besef hebben dat hij dood is. Een beetje onwezenlijk eigenlijk. Sta je 's ochtends op om naar je werk te gaan ligt daar de krant met op de voorpagina een afbeelding van Lou Reed, een mooie foto, genomen door Anton Corbijn.
Maar wat heb ik eigenlijk met Lou Reed? Ik kende hem natuurlijk van zijn "Walk on the Wildside" en zijn verleden met The Velvet Underground (kende de muziek niet). Mijn muziekkennis van wat er allemaal werd uitgebracht was relatief beperkt en bestond met name uit het volgen van Queen. Ik had wat platen van The Rubettes,The Bay City Rollers en Sailor. Maar volgde met name Queen. Te lang!! Begin jaren tachtig werd mijn interesse in andere muziek groter en nam een abonnement op muziekblad OOR. In 1987 kwam er een uitgave met de beste 100 Elpees aller tijden. Een mooie manier om kennis te maken met de klassiekers uit de muziekhistorie die aan mij voorbij zijn gegaan.
Deze uitgave van OOR werd mijn bijbel voor het ontdekken van albums die ik nog niet kende en waar ik zeer benieuwd naar was. Bob Dylan's Blonde on Blonde, Marvin Gaye's What's Going On, Van Morisson's Astral Weeks en op nummer zes van de lijst Lou Reed's Berlin.
Ik moet zeggen geen gemakkelijke plaat, absoluut niet. Een hele sombere en zware plaat waarvoor je in de stemming moest zijn.nPlaat over dood, drugs, zelfmoord en relatieproblemen. Niet de vrolijkste onderwerpen en de muziek was zwaar.
Het werd een conceptplaat na zijn hitalbum Transformer uit 1972. En deze plaat kwam nogal moeizaam tot stand.
Uit een interview met producer Bob Ezrin;
'Songteksten als die op Berlin verzin je niet zomaar', zei producer Bob
Ezrin in de New York Times. 'Ik denk dat Lou ten tijde van Berlin
serieuze relatieproblemen had.' En dan worstelde hij volgens andere
bronnen ook nog eens met een serieuze drank- én drugsverslaving.
'Nuchter kreeg Lou Reed niks gezongen', getuigde sessiepianist Blue
Weaver in de schandaalbiografie Transformer: The Lou Reed Story van
Victor Bockris. 'Hij moest eerst altijd this or that snuiven voor ze hem
voor een microfoon in een zetel konden proppen.'
Victor Bockris: 'Op de duur was Ezrin de wanhoop zodanig nabij, dat hij
samen met Lou begon te gebruiken. Hij begon heroïne te spuiten, wat
goedkoop was, en straf, en overal te verkrijgen in Londen. Toen de plaat
af was, werd hij recht van de mengtafel naar de afkickkliniek
gevlogen.'
En dan was Ezrins heroïneverslaving nog niet eens het smeuïgste verhaal
dat al snel over de opnames van Berlin de ronde begon te doen. Kwatongen
beweerden ook dat de producer zijn bloedeigen kinderen mishandelde om
hun hartverscheurende gehuil als achtergrondgeluid te kunnen verwerken
in The Kids. Volgens één versie van de feiten zou hij hen naar zijn
studio geroepen hebben, en gezegd hebben dat hun moeder gestorven was.
Volgens een andere versie zou hij hen daarna nog een keer in een kast
opgesloten hebben, omdat hij hun gehuil niet hysterisch genoeg vond.
Bob Ezrin: 'Dat is de meest hardnekkige maar tegelijk de meest absurde
mythe die over Berlin de ronde doet. For the record: geen van beide
versies klopt. Alsjeblieft zeg! Alsof ik mijn eigen kinderen... Nee,
mijn jongste was een heel onrustige slaper, en begon tegen bedtijd
altijd hartverscheurend te huilen. Dat nam ik op, dat en niks anders. Ik
was wel ver heen ten tijde van Berlin, maar ook niet zo ver.'
Dit is voor mij allemaal informatie achteraf maar na een aantal draaibeurten krijg je de sfeer van de plaat goed te pakken. Een groeiplaat die helemaal op zijn plaats valt. Eigenlijk één van mijn favoriete platen die in mijn top tien allertijden komt (op welke plek dan ook).
Maar ben ik een Lou Reed fan?. Nee, ik vind niet alles goed en volgde hem ook niet. Ik heb Transformer, Berlin, New York, Magic & Loss en zijn hernieuwde samenwerking sinds The Velvet Underground met John Cale (Songs for Drella).
Ten tijde van New York (1989) heb ik hem live op Rock Werchter gezien. Als afsluiter. Prachtig. Met zijn drieen. Een drummer, bassist en Lou op gitaar. Met grote kandelaars met kaarsen op het podium gaf hij een geweldig concert.
Dit concert en het album Berlin zullen het meest bij me blijven als ik aan Lou Reed denk!
Voor mij kwam deze nieuwe plaat als een complete verrassing.Tenminste ik zal er wel een keer wat over gelezen hebben dat er een nieuw album van deze Canadese band uit zou komen maar volgens mij heb ik al die maanden onder een grote steen geleefd. Want nu dit vierde album uit is lees ik in de media hoe de spanning is gebouwd naar het moment dat het zou verschijnen. Grote geheimhouding en af en toe werd er een tipje van de sluier opgelicht. Een grote mediahype lag eraan ten grondslag en iedereen (fans en critici keken hiernaar uit) Maar goed, het album is er nu. Een mooie afbeelding van Orpheus en Eurydice, uitgevoerd door beeldbouwer Rodin, een dubbelaar met 75 minuten muziek bestaande uit lange nummers. Ik ken de band sinds hun eerste album Funeral uit 2004 en de daarop volgende platen Neon Bible (2007) en The Suburbs (2010). Staan allen te pronken in mijn platenkast.
Ik heb het album op mijn afspeellijst van Spotify staan en sinds afgelopen dagen al diverse malen beluisterd. Pas één keer helemaal, voor de rest losse nummers of stukken van nummers. Mijn eerste indruk? Wat komt er hoeveelheid geluid op je af waar je de eerste keer absoluut geen raad mee weet. Teveel indrukken en komt over als erg druk. Maarrrrr ... na een paar luisterbeurten beginnen sommige stukken toch op zijn plek te vallen. De plaat is meer dansbaar dan zijn voorgangers (met name door de invloed van producer James Murphy van wijlen groep LCD Soundsystem). Veel invloeden uit de jaren 80 (Bowie, die een gastrol op het titelnummer heeft, en Talking Heads). Ja zelfs is er leentje buur bij Michael Jackson geweest (luister maar eens naar het 2de nummer We Exist waar de beat van Billie Jean duidelijk te horen is). Dit is echt een plaat die tijd nodig heeft. Maar na meerdere draaibeurten komen de nummers pas toch zijn/haar recht. Geef het een kans en je zult verbaasd zijn. Een album dat in vele jaarlijstjes hoog zal eindigen. Prachtig. PS ik heb zojuist de cd besteld :-)
.jpg)
