Lou Reed - Wat betekent zijn muziek voor mij

Het is nu bijna twee weken geleden dat op zondag 27 Oktober 2013 rockicoon Lou Reed is overleden. Vaak zeggen mensen 'waar was je toen je het nieuws hoorde en wat was je aan het doen. Het was voor mij in ieder'geval zondagavond laat. Ik keek even op internet en zag de kop 'Lou Reed overleden'. Mijn eerste reactie, hè Lou Reed overleden? Niet het besef hebben dat hij dood is. Een beetje onwezenlijk eigenlijk. Sta je 's ochtends op om naar je werk te gaan ligt daar de krant met op de voorpagina een afbeelding van Lou Reed, een mooie foto, genomen door Anton Corbijn.

Maar wat heb ik eigenlijk met Lou Reed? Ik kende hem natuurlijk van zijn "Walk on the Wildside" en zijn verleden met The Velvet Underground (kende de muziek niet). Mijn muziekkennis van wat er allemaal werd uitgebracht was relatief beperkt en bestond met name uit het volgen van Queen. Ik had wat platen van The Rubettes,The Bay City Rollers en Sailor. Maar volgde met name Queen. Te lang!! Begin jaren tachtig werd mijn interesse in andere muziek groter en nam een abonnement op muziekblad OOR. In 1987 kwam er een uitgave met de beste 100 Elpees aller tijden. Een mooie manier om kennis te maken met de klassiekers uit de muziekhistorie die aan mij voorbij zijn gegaan.

Deze uitgave van OOR werd mijn bijbel voor het ontdekken van albums die ik nog niet kende en waar ik zeer benieuwd naar was. Bob Dylan's Blonde on Blonde, Marvin Gaye's What's Going On, Van Morisson's Astral Weeks en op nummer zes van de lijst Lou Reed's Berlin.

Ik moet zeggen geen gemakkelijke plaat, absoluut niet. Een hele sombere en zware plaat waarvoor je in de stemming moest zijn.nPlaat over dood, drugs, zelfmoord en relatieproblemen. Niet de vrolijkste onderwerpen en de muziek was zwaar.

Het werd een conceptplaat na zijn hitalbum Transformer uit 1972. En deze plaat kwam nogal moeizaam tot stand. 

Uit een interview met producer Bob Ezrin;

'Songteksten als die op Berlin verzin je niet zomaar', zei producer Bob Ezrin in de New York Times. 'Ik denk dat Lou ten tijde van Berlin serieuze relatieproblemen had.' En dan worstelde hij volgens andere bronnen ook nog eens met een serieuze drank- én drugsverslaving. 'Nuchter kreeg Lou Reed niks gezongen', getuigde sessiepianist Blue Weaver in de schandaalbiografie Transformer: The Lou Reed Story van Victor Bockris. 'Hij moest eerst altijd this or that snuiven voor ze hem voor een microfoon in een zetel konden proppen.'

Victor Bockris: 'Op de duur was Ezrin de wanhoop zodanig nabij, dat hij samen met Lou begon te gebruiken. Hij begon heroïne te spuiten, wat goedkoop was, en straf, en overal te verkrijgen in Londen. Toen de plaat af was, werd hij recht van de mengtafel naar de afkickkliniek gevlogen.'

En dan was Ezrins heroïneverslaving nog niet eens het smeuïgste verhaal dat al snel over de opnames van Berlin de ronde begon te doen. Kwatongen beweerden ook dat de producer zijn bloedeigen kinderen mishandelde om hun hartverscheurende gehuil als achtergrondgeluid te kunnen verwerken in The Kids. Volgens één versie van de feiten zou hij hen naar zijn studio geroepen hebben, en gezegd hebben dat hun moeder gestorven was. Volgens een andere versie zou hij hen daarna nog een keer in een kast opgesloten hebben, omdat hij hun gehuil niet hysterisch genoeg vond.

Bob Ezrin: 'Dat is de meest hardnekkige maar tegelijk de meest absurde mythe die over Berlin de ronde doet. For the record: geen van beide versies klopt. Alsjeblieft zeg! Alsof ik mijn eigen kinderen... Nee, mijn jongste was een heel onrustige slaper, en begon tegen bedtijd altijd hartverscheurend te huilen. Dat nam ik op, dat en niks anders. Ik was wel ver heen ten tijde van Berlin, maar ook niet zo ver.'

Dit is voor mij allemaal informatie achteraf maar na een aantal draaibeurten krijg je de sfeer van de plaat goed te pakken. Een groeiplaat die helemaal op zijn plaats valt. Eigenlijk één van mijn favoriete platen die in mijn top tien allertijden komt (op welke plek dan ook). 

Maar ben ik een Lou Reed fan?. Nee, ik vind niet alles goed en volgde hem ook niet. Ik heb Transformer, Berlin, New York, Magic & Loss en zijn hernieuwde samenwerking sinds The Velvet Underground met John Cale (Songs for Drella).

Ten tijde van New York (1989) heb ik hem live op Rock Werchter gezien. Als afsluiter. Prachtig. Met zijn drieen. Een drummer, bassist en Lou op gitaar. Met grote kandelaars met kaarsen op het podium gaf hij een geweldig concert. 

Dit concert en het album Berlin zullen het meest bij me blijven als ik aan Lou Reed denk!