cd Iron and Wine - Ghost on Ghost

Iron and Wine - Ghost on Ghost

Bron: Kicking the Habit Zondag 28 April 2013

'If it ain't broke, don't fix it', luidt een bekend gezegde dat ook prima kan worden toegepast op muziek: als een bepaalde muzikale formule werkt, waarom hem dan aanpassen? Zeker als je, zoals in het geval van de Amerikaanse singer-songwriter Samuel Beam, de mooiste folkliedjes met minimale middelen uit je mouw kunt schudden. Dat deed Beam met zijn Iron and Wine namelijk op een paar platen heel erg goed sinds The Creek Drank the Cradle uit 2002. Maar toch: het iets gearrangeerder, vollere geluid dat op Kiss Each Other Clean (2011) werd ingezet, wordt nog eens extra uitgebouwd op dit nieuwe album Ghost On Ghost. Voor fans van het eerste uur zal dat even slikken zijn.

Maar wie zich openstelt voor Beam's zorgeloze en zonnige popliedjes met voller bandgeluid ontdekt op de plaat weer een hele hoop pracht. Met het opvallendst: Iron and Wine's invloeden uit jazz en soul, zoals overduidelijk is te horen op bijvoorbeeld The Desert Babbler, met zoete soulvolle koortjes tegen een achtergrond van licht swingende drums. Tekstueel wisselt Beam tussen romantische en absurde teksten, waarbij je zinnen opvangt als “It's New Year’s Eve/And California's gonna kill you soon” of “Back home the kitchen's warm with Christmas wine/And every girl has got an axe to grind”. De swingende ritmes keren terug op Graces For Saints And Ramblers met rustige orgelpartijtjes, vrolijke handclaps en zoete koortjes, maar het duidelijkste voorbeeld van die invloeden is nog wel de pure jazzpop van Lover’s Revolution; koeltjes uitgevoerd alsof de band in een rokerig jazzcafé staat te spelen.

 

Beam gaf toe dat hij het gevoel had dat zijn laatste twee albums een bepaalde ‘anxious tension’ bevatten die hij op Ghost On Ghost probeerde te ontlopen. En dat is te horen: op zo’n beetje elk moment klinkt de plaat vooral heel relaxt, warm en open-minded, waarbij de band zich duidelijk geen restricties oplegde. Op opener Caught in the Briars verwerkt de band bijvoorbeeld speelse, inventieve percussieritmes in de muziek, terwijl qua arrangementen blijkbaar goed is geluisterd naar Sufjan Stevens. Joy is met zijn intieme huiskamerfolk inclusief contrabas inderdaad een genot en Grass Windows begint klein, maar wordt uitbundig wanneer close harmony-koren en orgelsolo’s hun intrede doen.
Zoals gezegd: een hoop moois om te ontdekken binnen deze muzikale rijkdom, waarbij je kunt inbrengen dat Ghost On Ghost soms wat aan de zoete en gelikte kant is. Maar dat doet er eigenlijk niet zoveel toe als blijkt dat Beam’s liedjes ook op deze plaat tot op het eind stuk voor stuk even goed zijn. Luister bijvoorbeeld het indringende, akoestische Winter Prayers in mineur en de verwarmende country met slide guitars op afsluiter Baby Center Stage. Dat ene gezegde uit de inleiding hoeft dus niet altijd op te gaan. Terwijl gezegd moet worden: zó’n groot muzikaal verschil is er nu ook weer net ten opzichte van de vorige platen; meer een uitbreiding op het geluid van de band.
Als Beam op afsluiter Baby Center Stage met een prachtig zanglijntje nog eens flink de hoogte in gaat, lijkt het alsof hij wil benadrukken dat Iron and Wine hier grootser en ambitieuzer is. Daarmee is Ghost On Ghost een zeer fraai gearrangeerde en tegelijkertijd heerlijk ongedwongen plaat. En waarschijnlijk ook nog eens de meest toegankelijke in de discografie. Met als constante de prachtliedjes die Beam nog altijd produceert.