cd Nick Cave & The Bad Seeds - Push the Sky Away

Nick Cave & The Bad Seeds - Push the Sky Away

Bron: DeMorgen.be 08 Februari 2012

Na de rauwe rechttoe rechtaan rock van Grinderman acht Nick Cave de tijd rijp om het volume terug te schroeven voor een introverte plaat waar de gitaren grotendeels naar de achtergrond worden verdrongen.

Sinds Nick Cave van de drugs af is, heeft hij zich ontplooid tot een nauwelijks in te tomen workaholic die naast zijn core business - rockplaten opnemen met The Bad Seeds - de tijd vindt om soundtracks te componeren, filmscripts te schrijven voor zowel The Proposition als Lawless, en - getuige The Death of Bunny Munro - ook nog een succesvolle tweede roman te publiceren. En zoals gezegd hield Cave er de laatste jaren als aanvoerder van Grinderman dus ook nog een compromisloze rockgroep op na die, ook al hadden de leden inmiddels de kaap van de vijftig gerond, live probleemloos het stof uit de versterkers speelde.

Op Push the Sky Away, zijn vijftiende plaat, slaat de Australiër evenwel een veel ingetogener toon aan. De thema's die hij behandelt, voelen inmiddels wél vertrouwd aan: zijn obsessie voor seks, religie en geweld zet opnieuw de lijnen uit, maar dit keer hebben de nummers veel minder gemeen met de withete rock-'n-roll waar The Bad Seeds en Grinderman in grossieren. De songs vertonen nog het meest van al verwantschap met de sfeervolle filmmuziek die Cave met violist Warren Ellis componeert. Nu Mick Harvey de groep verlaten heeft, werpt Ellis zich nog meer dan voordien op als de man die op muzikaal vlak de lijnen uitzet. Gevolg: minder gitaren en snoeiharde drums, meer somber meanderende violen en geloopte keyboards. Meer subtiliteit, minder explosieve uitbarstingen.

Opener 'We No Who U R' zet meteen de bakens uit. Je hoort een sober orgeltje, ingehouden drums, en een bas die het vertikt in de kijker te lopen. De vergelijking met Leonard Cohen, niet toevallig een van Caves grote voorbeelden, is snel gemaakt. Zijn voordracht - meer observator dan emotioneel verteller - beklemtoont die gelijkenis nog. "You grow old, and you grow cold", klinkt het even verderop. Cave neemt er akte van maar geeft verder geen krimp.

Zee en strand
In 'Water's Edge' tuurt de songschrijver door het raam van zijn werkkamer in Brighton en ziet hij het geflirt van jongens en meisjes op het strand, en in 'Jubilee Street' schetst hij een beeld van een prostitutiewijk door de ogen van een voorbijganger die twijfelt welke kaart hij zal trekken: die van de schaamte of die van de lust. Het is de eerste passage waar je een pluk gitaar in hoort, al eist ook hier de wat treurende viool van Ellis de meeste aandacht op. Even verderop volgt 'Finishing Jubilee Street', letterlijk een nummer over het moment dat hij het voorgaande nummer had afgerond. Het lijkt spielerei, maar tegelijk is het een originele invalshoek voor een bespiegeling over creatieve overlevingstechnieken, en wat in eerste instantie een tamelijk oppervlakkige song lijkt wint na een paar beluisteringen toch aan reliëf.

De zee en het strand vormen dit keer vaker het decor waartegen Cave zijn observaties schetst. Zo ook in 'Mermaids', waarin de zanger zich buigt over de vraag waarom mensen wel in God geloven maar niet in zeemeerminnen. En 'We Real Cool' refereert zowaar aan Wikipedia: "Wikipedia is heaven when you don't want to remember no more." Het titelnummer - de slotsong ook - blijkt een hoogtepunt: "Some people say it's just rock'n'roll, but it gets down to your soul. You've gotta just keep on pushing, keep on pushing, push the sky away." Opnieuw: een oproep van de schrijver, zowel naar zichzelf als het publiek, om te blijven zoeken naar schoonheid. Dit keer is dat voor die laatste groep alvast geen probleem: Push the Sky Away is een prachtplaat.