Vampire Weekend - Vampire Weekend
Bron: alternative.blog.nl/album-van-de-week
Daar is 'ie dan: het eerste essentiele debuutplaatje van het jaar. Afkomstig van een band die ons de komende jaren nog heel vaak heel gelukkig zal maken, zonder meteen optredens te moeten geven in grote, kille bierhallen. Een verzameling van elf op het eerste gehoor bedrieglijk eenvoudige doch pakkende popliedjes in een dik half uur, gemaakt door vier intelligente New Yorkse studenten die zich naar de Z-film Vampire Weekend hebben genoemd. Ook al is 2008 nog maar een maand oud, Vampire Weekend komt nu al met de tegelijkertijd slimste, leukste en meest spontane indiepopplaat in tijden aan zetten.
Na meerdere keren draaien is de volgende vergelijking bijna onontkoombaar: Paul Simon's Graceland uit 1986 meets The Strokes' Is This It? van vijftien jaar daarna. Ofwel: popmuziek met Afrikaanse en Caribische gitaarlijnen en riffs op opzwepende ritmes (een beetje à la het Senegalese Orchestra Baobab), in liefdevolle omhelzing met blanke, indierockliedjes en de opwinding die dat Strokes-debuut je deed voelen. Minus de vuigere klank van The Strokes dan. want zanger/gitarist Ezra Koenig heeft geen distortionpedaal. Zijn kristalheldere gitaarspel lijkt regelrecht uit Senegal te komen.
Een extraatje zijn dan de klassieke arrangementen met violen en en klavecimbel die volkomen spontaan doch ingenieus opduiken in liedjes als M79 of Walcott. Deze en andere liedjes lijken zo simpel in elkaar te steken, maar na een paar keer draaien hoor je pas echt hoe verrekte knap alles in elkaar steekt. Dat is ook de rol van de keyboards, die net zo goed een belangrijke inbreng hebben.
Laat je door deze Graceland vs. Is This It?-referentie om je een beeld te geven van het geluid ook weer niet foppen of van de wijs brengen. Want Vampire Weekend klinkt door dat mengsel wel heel eigenzinnig, fris, fruitig, springerig en vrolijk. Wat dat betreft zijn de singles Mansard Roof en A-Punk al perfecte voorproefjes geweest.
En dat zijn dan niet eens echte meezingers zoals One (Blake's Got A New Face) en de ingetogen afsluiter The Kids Don't Stand A Chance dat wel zijn. Dat de stem van zanger Ezra Koenig op sommige momenten intussen griezelig veel weg heeft van die Paul Simon (hij weer!), doet gek genoeg niets af aan de eigenheid van dit bandje.
Want wat uiteindelijk nog het allerknapste is: deze verfrissende exotische indiepopcocktail klinkt ondanks alle invloeden en ideetjes van begin tot eind zo spontaan en volslagen vanzelfsprekend, dat honderden en honderden andere bandjes er stikjaloers van mogen worden. De zeer ontspannen achteloosheid waarmee Vampire Weekend dit debuut lijkt te hebben gemaakt, is misschien nog wel de grootste kracht van dit immens verslavende debuut. Hier kun je makkelijk mee vooruit tot en met het jaargetijde waar deze plaat eigenlijk bij past: de zomer. En nog vele zomers daarna. Klassieker in spé?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten