cd Jacco Gardner - Cabinet Of Curiosities

Jacco Gardner - Cabinet Of Curiosities

Bron: 3voor12.vpro.nl

Warm uw lavalamp maar vast op en haal de caleidoscopen uit het stof, want de eersteling van sixties-wonderkind Jacco Gardner is zo goed als los. De verwachtingen waren hooggespannen, maar u raadt het al: Cabinet Of Curiosities lost die verwachtingen moeiteloos in.

Kent u het verhaal van de legendarische Nuggets-verzamelaars? Of van de Pebbles-serie? Ze stonden vol mysterieuze, tijdloze muziek die ten tijde van de oorspronkelijke uitgave amper werd verkocht, maar een tot meerdere decennia later alsnog is herontdekt door liefhebbers, en inmiddels door velen wordt gekoesterd. Als een wat vergeelde polaroid, die zo perfect is verouderd dat je 'm er bijna van verdenkt dat het de intentie was om te vergelen.

Een vergeten schat
Zo klinkt de eersteling van Jacco Gardner, als een vergeten schat die jaren - zo niet decennia - later alsnog per abuis wordt opgegraven uit de achtertuin van Electrolux (de voorganger van Excelsior). Dat is gelukkig niet het geval, want Clear The Air is pas het afgelopen jaar in elkaar geknutseld, komt nu uit, en krijgt nú al de aandacht die het verdient. Niet alleen in Nederland, maar tot ver over de landsgrenzen.
Dat verhaal - Nederlandse jongeman wordt opgepikt door het Amerikaans psychrock-kwaliteitslabeltje Trouble in Mind, waarna internationaal vermaarde media als Pitchfork, NME en The Guardian over elkaar heen buitelen met krachttermen over dit wonderkind uit Hoorn terwijl er pas enkele tracks los waren - kent u al, dus laten we ons vandaag beperken tot de hoofdzaak: de prachtige plaat die Cabinet of Curiosities is geworden.

Krakkemikkige klavecimbels
Op Cabinet of Curiosities klinkt Jacco Gardner als een schim uit het verleden: zijn stem heeft die typische Britse sixties-dictie en door een soort overstuurde galm is hij nooit direct verstaanbaar. En dan heb je nog die gekke koortjes. Spookachtig, zou je het kunnen noemen, of vervreemdend. Dat geldt zeker ook voor de instrumentale titeltrack, waarin continu een kirrend kind te horen is. Of is ze toch aan het wenen?

Op de rest van de plaat bevindt Gardner zich ergens tussen die eerdergenoemde Nuggets-verzamelaars en de gouden liedjes van The Byrds, en ook qua productie weet Gardner precies waar hij mee bezig is. Luister bijvoorbeeld eens naar The One Eyed King: de drums staan helemaal links en dat gitarengetokkel helemaal rechts, zo'n sixties-trucje dat bijna niet meer in zwang is, maar nu juist fris en eigenwijs klinkt. Het zijn echter - vanzelfsprekend naast de stem van Gardner - niet de gitaren die de boventoon voeren, maar bergen aan krakkemikkige toetsen: gekke mellotrons, knorrende orgeltjes en komische klavecimbel-sampels. Vaak nemen zij de meest magische melodieën voor hun rekening, zoals het intro van Clear the Air, dat bellerige deuntje in Where Will You Go en vooral dat waanzinnig mooie stemmige slotnummer The Ballad of Little Jane. Het is bijna zonde dat het nummer pas als laatste aan bod komt, omdat dit hét nummer is dat je grijs wilt draaien.

Van alle tijd
Het verstrijken - of juist stilstaan - van de tijd, dat lijkt een overkoepelend thema van Cabinet of Curiosities. Natuurlijk door het geflirt met de vergane sixties-klanken, maar ook doordat er regelmatig een klok lijkt te tikken: in Watching The Moon is het een gitaartje, in het daaropvolgende The Riddle een koebel die pulseert als een pendule. Ja, en Gardner neemt regelmatig het woord 'Time' in zijn mond. "I can see quite clearly, but in my mind time's catching up on me", zingt hij bijvoorbeeld in Held Me Out.

Onzin, met zijn eersteling maakte Gardner een eigentijds meesterwerkje dat niet slechts voor nostalgische ouwe lullen is bedoeld, maar voor een véél groter publiek. Vandaar dat hij zo breed wordt gedragen, van 3FM Serious Talent tot Pitchfork. Ja, met Cabinet of Curiosities bewijst Jacco Gardner geen wonderkind van deze tijden te zijn, maar van alle tijden.