cd Fleet Foxes - Fleet Foxes

 Fleet Foxes - Fleet Foxes

Bron: Humo 05 July 2008

Je hebt zo van die liedjes die je op een gezegende dag uit een open venster tegemoetwaaien en je meteen de adem afsnijden, je de pas doen inhouden of naar de remmen van je fiets doen grijpen. 'God Only Knows' is er zo eentje, 'Hope There's Someone' en 'Do I Love You' van de Ronettes ook. Arriba!-nummer-één 'White Winter Hymnal' is precies zo'n liedje.

Vijf jongens hebben zich rond een kampvuur geschaard, iemand zet een sinister kinderwijsje in, de rest valt perfect in, drums komen aangerold en we zijn vertrokken voor tweeënhalve minuut onversneden gelukzalige pop.
Fleet Foxes zijn twintigers uit Seattle met baarden en flanellen ruitjeshemden, die graag en goed - zeg maar gerust: fan-tas-tisch - zingen. Op hun debuut is geen plaats voor trieste indieballads of ironisch-ondermaatse zangpartijen, nee, veertig minuten lang tuimelen onwerkelijk mooie drie- en vierstemmige harmonieën uit de pophemel, alsof Crosby, Stills, Nash & Young en de Beach Boys besloten hebben om zich samen aan gospelpop te wagen.
Frontman Robin Pecknold steekt erboven uit: wanneer hij in het grotendeels a capella gezongen 'Oliver James' plots uithaalt, hoor - nee, voel je zijn stem trillen van emotie. Op zulke momenten doen de rillingen koerske langs onze ruggengraat.
De Foxes selecteren het fraaiste uit Britse sixtiespop, Californische folkrock en beachpop uit de vroege seventies, Byrdsiaanse country, bergfolk uit de Appalachen en zelfs middeleeuwse koorzangen, en stikken alles naadloos aaneen tot een Eigen Geluid. Hun enthousiasme voor al die geweldige muziek van vijftig, honderd, vijfhonderd jaar geleden spat werkelijk uit de speakers.
'Sun It Rises' opent met een wazige flard close harmony, maar ontpopt zich al snel als een psychedelische popsuite met een oud-Keltische (!) toets en een Fairport Convention-gitaarlijn. Overal horen we de barokke krulletjes van The Zombies en The Millenium.
In het wonderlijke 'Blue Ridge Mountains' plukt Skye Skjellset een heerlijke melodie uit zijn mandoline, fluiten dreigen in 'Your Protector', en het hypnotiserende 'Tiger Mountain Peasant Song' bárst bijkans van intensiteit, voor het bepaald hemels verdampt.
De songs zelf zijn hier en daar nog wat ongelijk van kwaliteit, maar het valt nauwelijks te geloven dat de Fleet Foxes nog zo jong zijn, dat de band nog maar twee jaar bestaat, en dat ze deze plaat hebben gefinancierd met behulp van maxed-out kredietkaarten, uitzendbaantjes en suikerooms. Wat ons betreft spelen ze nog een klasse hoger dan ander goed (en verwant) muzikantenvolk als My Morning Jacket, Band Of Horses en Grizzly Bear.
Ons advies: koop 'Fleet Foxes' op vinyl, schaf u een draagbare pick-up aan en ga in het hoge gras liggen luisteren, keer op keer op keer, tot er genoeg geruis en gekraak op de plaat staat om de songs helemaal áf te doen klinken. Daar kan geen dure vakantie op de Malediven aan tippen.