The XX - XX
XX,
het debuut van de uit Londen afkomstige band The xx wordt momenteel in
brede kring de hemel in geprezen. In eerste instantie leek dit me de
zoveelste hype van het jaar en liep ik met een brede boog om het debuut
van dit uit twee mannen en twee vrouwen bestaande kwartet heen. Toen de
muziek van The xx steeds vaker werd vergeleken met die van het
legendarische, maar tijdens haar bestaan vrijwel genegeerde, Young
Marble Giants, begon ik echter toch nieuwsgierig te worden naar de
verrichtingen van het Londense viertal. Het is nieuwsgierigheid waarvan
ik zeker geen spijt heb, want het debuut van The xx is inderdaad een
memorabele plaat. De muziek op XX roept ook bij mij associaties op met
die op de enige plaat die Young Marble Giants ooit heeft gemaakt, het
uit 1980 stammende Colossal Youth. Net als het trio uit Wales maakt The
xx uiterst sobere, soms bijna minimalistische muziek. Veel meer dan een
eenvoudig basloopje, een monotoon tikkende drumcomputer, een stemmig
gitaarminiatuurtje, wat atmosferische toetsen en de ingetogen en vaak
wat monotone vocalen van Oliver Sim en Romy Madley Croft heeft The xx
niet nodig, maar ondanks de eenvoudige middelen heeft de muziek van The
xx maximale impact. Het is muziek die niet heel makkelijk in een hokje
is te duwen. Aan de ene kant raakt de muziek van de The xx aan de
stemmige en aardedonkere funky postpunk van Young Marble Giants, maar
het debuut van de band uit Londen heeft toch ook iets zonnigs, sensueels
en lichtvoetigs. Zeker wanneer je het debuut van The xx wat vaker hebt
gehoord, duiken steeds weer nieuwe invloeden op. Hieronder invloeden uit
de shoegaze, indie-pop en dreampop, maar ook invloeden uit de triphop,
dance en dubstep hebben hun weg gevonden in het intrigerende geluid van
The xx. XX van The xx is als een donker bos waarin je steeds verder
verdwaalt. In eerste instantie zie je alleen maar donkere bomen, maar
hoe dieper je het bos in trekt, hoe meer details je ziet en hoe mooier
en indringender het wordt. Het is zeker geen makkelijke muziek die The
xx maakt, maar na enige gewenning blijkt het muziek van een bijna
ongekende schoonheid. De door met name de Britse muziekpers gehypte
bands blijken over het algemeen niet meer dan surrogaat parels, maar met
XX van The xx heeft men eindelijk eens een ruwe diamant te pakken. Een
diamant die je helemaal zelf mag slijpen tot een fonkelend sieraad in de
platenkast of op je iPod. Erwin Zijleman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten