Patrick Watson - Wooden Arms
Bron: Krenten uit de Pop 12 Mei 2009
Het duurde even voordat iedereen
er van doordrongen was, maar toen Close To Paradise van de Canadese
singer-songwriter Patrick Watson een paar jaar geleden eenmaal wat
breder werd opgepikt, was er ook geen houden meer aan. Het succes van
één van de betere platen van de afgelopen jaren heeft de druk op de
opvolger flink opgevoerd, want hoe moet je een plaat als Close To
Paradise overtreffen of zelfs maar benaderen? Direct bij eerste
beluistering van Wooden Arms is duidelijk dat Patrick Watson zelf weinig
last heeft gehad van deze druk. Op Wooden Arms doet Patrick Watson aan
de ene kant wat hij ook op Close To Paradise deed, maar aan de andere
kant laat de nieuwe plaat van de Canadees ook een ander geluid horen.
Net als op Close To Paradise horen we ook op Wooden Arms weer
fascinerende songs met invloeden uit de folk, de rock en, opvallend, de
klassieke muziek. De songs van Patrick Watson doen door de klassieke
invloeden soms wat pretentieus en pompeus aan, maar zijn hiernaast ook
doelgericht en intiem. Het zijn songs die je even op je in moet laten
werken, al bevat de muziek van Patrick Watson ook flink wat passages die
zo bloedstollend mooi zijn dat je direct voor de bijl gaat. Wooden Arms
is wat experimenteler dan zijn voorganger en leunt zwaarder op
percussie, die in de meest uiteenlopende vormen tot ons komt. Door alle
percussie klinkt Wooden Arms wat onrustiger dan zijn voorganger, maar op
de zenuwen werken doet de plaat gelukkig nergens. Ook op Wooden Arms
weet Patrick Watson weer te ontroeren en te verbazen met songs die
anders, maar toch ook vertrouwd klinken. De muziek van Patrick Watson is
de afgelopen jaren vooral vergeleken met die van Jeff Buckley en Andrew
Bird, maar Wooden Arms laat horen dat deze vergelijkingen maar ten dele
op gaan. Ook op zijn nieuwe plaat maakt Patrick Watson immers weer
unieke muziek. Muziek met prachtige klanken en melodieën, maar ook
muziek vol onverwachte wendingen. Muziek die fraai kleurt bij de
opvallende en inmiddels zeer herkenbare zang van Patrick Watson. Ook op
Wooden Arms maakt Patrick Watson weer geen makkelijke muziek, zeker niet
in een aantal wat fragmentarisch aandoende songs, maar echt
ontoegankelijk is het geen moment. Patrick Watson experimenteert zo nu
en dan flink op Wooden Arms, maar ook wanneer hij driftig strooit met
arrangementen, instrumenten en geluiden, lijkt iedere noot weloverwogen
en raak. Met Close To Paradise manifesteerde Patrick Watson zich als één
van de bijzonderste muzikanten van de afgelopen jaren. Met het
avontuurlijke en uiteindelijk betoverend mooie Wooden Arms weet hij deze
status te consolideren. Wooden Arms is niet mooier of minder mooi dan
Close To Paradise, maar net als zijn voorganger een unieke plaat die
voorlopig niet uit de cd speler of mp3 speler te krijgen zal zijn. Erwin Zijleman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten