Ry Cooder - Pull Up Some Dust And Sit Down
Krenten uit de Pop: 11 september 2011
Ry
Cooder wordt volgend jaar 65 en kan nu al terug kijken op een imposante
loopbaan als muzikant. Cooder is als gitarist te horen op talloze
legendarische platen (waaronder klassiekers van The Rolling Stones en
Captain Beefheart), stond aan de wieg van de Buena Vista Social Club en
de doorbraak van Ali Farka Touré en heeft inmiddels een omvangrijk
oeuvre opgebouwd. Het rijtje Ry Cooder in mijn platenkast is desondanks
maar een paar centimeter breed, wat niet los kan worden gezien van de
wisselvalligheid van de platen die Ry Cooder de afgelopen 40 jaar heeft
uitgebracht. Ry Cooder maakte zijn beste platen aan het begin van de
jaren 70 (waaronder de klassiekers Into The Purple Valley uit 1971 en
Paradise And Lunch uit 1974), ging hierna wat meer de jazz-kant op om
zich vervolgens lange tijd te beperken tot het maken van filmsoundtracks
waarvan, een enkele uitzondering daargelaten (denk maar eens aan het
prachtige Paris, Texas), weinig overbleef wanneer de muziek het zonder
de bijbehorende beelden moest doen. De laatste jaren is Ry Cooder echter
weer in zeer goede doen. Het in 2005 verschenen Chavez Ravine moet
worden gerekend tot zijn beste platen en ook My Name Is Buddy uit 2007
en iets mindere mate I, Flathead uit 2008 waren absoluut de moeite
waard. Ook het deze week verschenen Pull Up Some Dust And Sit Down is
weer een plaat waarvoor Ry Cooder zich niet hoeft te schamen. In
tegenstelling tot zijn als een trilogie gepresenteerde vorige drie
platen, is Pull Up Some Dust And Sit Down geen conceptalbum, al schuwt
Ry Cooder ook dit keer het doen van maatschappijkritische of politieke
uitspraken niet en krijgen vooral bankiers en de Amerikaanse legertop de
volle laag. Vergeleken met Chavez Ravine is Pull Up Some Dust And Sit
Down een minder urgente plaat die af en toe een wat hap snap indruk
maakt. Ook op zijn nieuwe plaat bestrijkt Ry Cooder een zo breed
mogelijk palet van de Amerikaanse rootsmuziek en maakt hij zowel modern
klinkende als stokoude muziek. Urgent of niet, Pull Up Some Dust And Sit
Down klinkt erg lekker. In eerste instantie zijn het vooral de up-tempo
Tex Mex songs die je weten te verleiden, al is het maar vanwege de
geweldige teksten, maar vervolgens palmt de ene na de andere song je in.
Het gitaarwerk is zoals altijd subliem en ook in vocaal opzicht maakt
Ry Cooder op zijn nieuwe plaat veel indruk. Pull Up Some Dust And Sit
Down is misschien niet zijn beste werk en zeker ook niet zijn meest
constante plaat, maar is wel van een niveau dat voor flink wat
muzikanten in het genre onbereikbaar is en ook onbereikbaar zal blijven.
Een Ry Cooder plaat is nog altijd als een hele goede fles rode wijn.
Even vraag je je af wat er zo bijzonder aan is en geef je zelfs de
voorkeur aan een doorsnee flesje, maar na enige gewenning komen de smaak
en de kracht aan de oppervlakte. Prima plaat weer van deze oude
meester. Erwin Zijleman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten