cd Paul Weller - 22 Dreams

Paul Weller - 22 Dreams

Bron: Humo 27 Juni 2008

Ambitieus, enigszins pretentieus maar niettemin uitstekend? Dat moet een nieuwe plaat van Paul Weller zijn!

'22 Dreams' - zijn negende soloplaat na zijn pioniersjaren met The Jam (punkrock) en The Style Council (Britsoul) - is eigenlijk niet geschikt voor deze druk-druk-druk-tijden. Daarvoor duurt-ie te lang - bijna zeventig minuten - en bovendien vindt Weller dat men de cd helemaal moet uitzitten. Probéér dus maar niet om '22 Dreams' in shuffle mode op de iPod te beluisteren, of een oordeel te vellen op basis van karpersprongen langs de 21 (eenentwintig!) songs over verloren liefde(s) en het voortschrijden van de tijd - yep, u mag er een concept in herkennen.
Weller werkte een vol jaar aan '22 Dreams'; het minste wat men dan als luisteraar kan terugdoen, is de plaat de tijd gunnen om te groeien. En de beloning is niet min: één van de betere cd's van het jaar tot nu toe. Zó verschillend van aard zijn de songs (zoals de wisseling van de seizoenen waarin ze opgenomen werden, daar in zijn studio in landelijk Woking in Surrey?) dat men na de eerste beluisteringen alleen maar beduusd kan achterblijven. Want wat passeert er niet allemaal: Wellers bekende, lichtjes gekartelde white man soul, latin funk, gloeiende rock, aanzetten tot freejazz, improvisaties, een torch song, electro, folk, instrumentaaltjes, een prangende pianoballade... En dan zijn we nog maar net voorbij halfweg.
Sommige nummers laten zich onmiddellijk als uitschieters aanvinken. 'Light Nights' bijvoorbeeld, het openingsnummer, dat herinneringen oproept aan de folkrock van Richard Thompson - de afsluiter heet trouwens 'Night Lights'. Of het venijnig rockende titelnummer, waarin gitaren, percussie en blazers als de eerste de beste regenboogcoalitie geen vergelijk zoeken maar de confrontatie aangaan. Of, in schril contrast, het verstilde 'Invisible': een man alleen achter zijn piano.
Andere songs hebben méér tijd nodig om te beklijven. Zoals het atmosferische, instrumentale, lichtelijk avant-gardistische 'Song for Alice' (voor Alice Coltrane, vandaar de aanwezigheid van een harp), met Robert Wyatt op trompet (hij doet dat goed). Of 'Cold Moments': afgewezen man drentelt met de handen diep in de zakken door de kille regen, maar de muziek die u hoort is zwoele latin funk. Het contrast verscherpt de troosteloosheid. Nog zo'n trage groeier is 'Echoes round the Sun' (met Noel Gallagher op piano en bas): ontregelende psychedelica, zeg maar een brok lawijt, een hete pook in uw gat. En wat gedacht van de korte, schimmige instrumental '111': Moog meets mellotron.
Mmm. Eigenlijk valt van de 21 nummers (plus het essay 'The Missing Dream') alleen het gesproken, gelukkig nauwelijks twee minuten durende 'God' danig tegen. En de overdreven kitscherige hoes.
Weller, vorige week 50 geworden, klinkt op '22 Dreams' vitaler en avontuurlijker dan ooit. Jammer dat Zijne Kregeligheid dat niet als headliner komt bewijzen op het Cactus Festival: ondanks sluitende afspraken heeft hij afgezegd, de klootzak. Hij zou niet bijtijds van een optreden in Servië (!) in Brugge raken... U zult het dus met zijn passage op 3 oktober in de AB moeten doen. En met '22 Dreams'. Neem er uw tijd voor: mooie dromen zijn er om te koesteren, in deze druk-druk-druk-tijden.