Concertverslag Giant Sand in TivoliVredenbrug Vrijdag 22 Mei 2015

Vrijdag 22 mei 2015 Concert Giant Sand in zaal Cloud Nine in Tivoli Vredenburg in Utrecht.

 

Nadat ik in januari dit jaar een optreden van Grant Lee Phillips samen met Howe Gelb in de Studenten kapel in Eindhoven had gezien ben ik me gaan verdiepen in de man Howe Gelb. Ik had nog nooit  van hem gehoord. Grant Lee was bekend van Grant Lee Buffalo en nu solo actief, maar Howe Gelb was voor mij de grote onbekende.

Wie is dan die Howe Gelb? 

Hij is een muzikant die inmiddels alles aandurft, zowel live als op zijn zeer uiteenlopende (solo)albums. Van gospel tot flamenco naar psychedelische experimenten, alles kan en alles mag. De Amerikaan wordt groot in zijn band Giant Sand waarin hij door de jaren heen talloze muzikanten ‘opleidt’. Zo zijn de kernleden van Calexico door hem persoonlijk klaargestoomd voor het echte werk. Over een show van Howe Gelb kun je van tevoren eigenlijk maar één ding zeggen. Laat het gebeuren, voorbereiden is zinloos.

Een kleine maand geleden is het nieuwe album van Giant Sand verschenen, Heartbreak Pass.  Dit album heb ik vaak op Spotify beluisterd en ik heb het sinds een week in mijn bezit. 

Mijn eerste kennismaking dus met Giant Sand (inmiddels hun 28^ste album !!!) en wat een aangename verrassing.De muziek laat zich beïnvloeden door onder andere rock, country, folk en zelfs jazz. De zanderige, broeierige omgeving van Tucson valt zeker terug te horen in de muziek en ook een Mexicaans tintje is de muziek niet vreemd.

Het album kent gastbijdragen van bevriende muzikanten zoals Jason Lyttle (Grandaddy), Steve Shelley (Sonic Youth), Grant-Lee Phillips, John Parish en uit ons eigen land Ilse de Lange.

De plaat is verspreid over de hele wereld opgenomen. De eerste schetsen werden in Brussel gemaakt, daarna nam Gelb in een studio op Kreta de vioolpartijen op, een koor in Canada, een wall of sound in Berlijn en de reis vervolgde langs Italië, Nashville, Kroatië, Nederland, Tucson (hun thuisbasis) en Bristol, waar de eindmix werd gedaan.

Ik was ook aangenaam verrast te lezen dat de band in verband met hun 30-jarig bestaan een tour door Europa ging doen. Dus een kaartje gekocht en afgelopen vrijdag met de trein naar Utrecht naar het nieuwe TivoliVredenburg.

Daar aangekomen was mijn eerste reac tie: ´Pfff, wat een  gebouw en wat een trappen en ruimtes.´   Giant Sand speelt vanavond in Cloud Nine, de zaal van TivoliVredenburg op maar liefst 47 meter hoogte. Een immens trappenstelsel, enigszins verwarrend en overweldigend. Of hoe singer-songwriter/gitarist Brian Lopez vanavond zei, “I was lost in here for 3 hours finding my way out, to eventually find my way right back here again, right where I started off”.  En Howe Gelb  vertelde in zijn openingsset dat het Tivoli niet veel veranderd was sinds zijn vorige optreden daar.

Voordat Giant Sand van start zou gaan kregen we eerst vier voorprogramma’s. Allereerst kwam Giant Sand voorman Howe Gelb op, die vanavond ook zou fungeren als de schakel die tussendoor alles aan elkaar praatte. 

Zijn bevreemdende verhalen, gevatte oneliners en scherpe observaties zouden als een rode draad door de hele avond lopen. Ze haalden (expres) het tempo uit het optreden, maar in het geval van zo’n geboren verteller als Howe Gelb was dat geen moment storend.

De voorprogramma’s waren meer een korte presentatie van iedereen zijn kunnen. Deense pedal-steelgitariste Maggie Bjorklund mag starten. Het typische huilende geluid van het instrument combineert ze met drones en loops, die ervoor zorgen dat er meerdere lagen op elkaar worden gestapeld.  De overige drie acts presenteren zich allen als singer-songwriters: de uit Tuscon komende  Brian Lopez  klinkt hoog en dromerig.  De stem van plaatsgenoot Gabriel Sullivan klinkt rokerig en mysterieus. Ten slotte is daar nog de aanvankelijk verlegen  Kroatische zangeres  Lovely Quinces, die met haar stem donker en rauw uit de hoek komt. Allemaal speelden ze een grote rol bij Giant Sand vanavond.

De muziek bestaat onder andere uit mid-tempo rockers, broeiierige country, folky singer-songwriter, zonnige woestijnsferen en nachtelijke pianoballads. Alle nummers van het nieuwe album komen voorbij. De meegebrachte gasten vormen hierbij ook gelijk de band.

Howe gunt een groot gedeelte van de band even pauze, als hij overgaat op een aantal nachtelijke pianojazz ballads van het nieuwe album. Ook dit wordt soepel gespeeld. Niet te netjes, maar tegelijkertijd gaat er ook niets fout.

Dan is het tijd voor Howe zelf om een pauze te nemen en krijgen we wederom een aantal eigen nummers van de band. Maggie speelt een lied dat is geschreven met een tv-serie in gedachte. Cinematisch aanvoelend, wisselt het nummer tussen spookachtige horror soundtrack naar zwaar bombastische western. Brian speelt een broeiierig Spaanstalig liedje waarop Lovely Quinces sensueel mee danst en –zingt. Van haar nervositeit valt weinig meer te merken. Zelf gooit ze er ook nog een uitbundig en rauw nummer in. Deze set nummers van de band is verreweg het meest opgetogen, zonnige geluid wat we vanavond te horen krijgen. Het geeft maar aan hoeveel plezier ze er in hebben.

Als Howe terugkeert gaat het volume inderdaad weer flink omhoog, met als verrassend hoogtepunt Tumble and Tear, stammend uit de tijd van eersteling Valley of Rain. Dit nummer dient als ideale, rauwe afsluiter die ons allemaal richting uitgang blaast. Toch is het hoogtepunt van dit blok Forever and Always. Officieel geschreven en gezongen met zijn dochtertje Tallulah, straalt het nummer pure liefde uit. Lovely Quinces neemt weer de rol van de vrouwelijke partijen op zich.

Al met al een bijzondere avond en een ontspannen Giant Sand op het podium.

De show begon om half negen en eindigde tegen half twaalf. En natuurlijk na afloop bij de merchandise een speciale editie van het debuut album `Beyond the Valley of Rain´ gekocht met een handtekening van Howe Gelb erop. Hij en de band signeerden na afloop van het concert. Het is de vinyl versie met een extra lp met onder andere live opnamen uit 1986 opgenomen tijdens hun concert in het Groningse Vera.

Tevreden daalde ik de 47 meter weer naar beneden….  Op weg naar de trein, op weg naar huis.

PS Bronvermelding: Passages concertverslag komen van de site Written In Music 

Verslag Written in Music