cd Steve Gunn - Time Off

cd Steve Gunn - Time Off

Ik ben dit jaar weer wat meer met muziek bezig dan de voorbije jaren. Maar dan anders. 
Ik zoek nu mijn inspiratie voor muziek vanuit een andere invalshoek. Was voorheen muziekblad OOR en radio (lees studio Brussel) de handvaten voor goede muziek, nu zoek ik meer vanuit de minder bekende muziekhoek. Bladen als Muziek Magazine & Heaven, blogspot Krenten uit de Pop, de site Kicking the Habbitt en Sounds Venlo zijn nu mijn bronnen waar ik "nieuwe muziek"opdoe. 
En wat is dan mooier dan deze muziek eerst eens te beluisteren op Spotify!!
Daar luister ik dan met enige regelmaat de muziek en als deze na verloop van tijd blijft hangen dan kan het resulteren in een aankoop van een cd.

Dus ik meen in juni dit jaar kwam de cd Time Off van Steve Gunn voorbij als cd van de week bij Sounds Venlo. Ik had het album even snel op Spotify beluisterd en niet meteen iets van nou dat is de moeite waard, maar toch maar een speellijst van gemaakt. Er was iets van mhhh nog niet aan de kant schuiven. Een aantal maanden later was ik mijn speellijsten op Spotify aan het doorkijken en klikte Steve Gunn weer even aan en was benieuwd wat hoe het ook weer klonk. Nou ik ben verkocht!  Dat gitaarspel..... Het is psychedelisch, jaren 60, blues, Afrikaans, dat herken ik erin terug. Dus natuurlijk eens gegoogled op hem (op Nederlandse geschreven sites) maar daar vind haast niets over hem. 

Hij is in New York geboren en is al 15 jaar actief bezig (onder andere met Kurt Vile) Speelt vaak solo en in die jaren diverse albums in verschillende samenstellingen uitgebracht.En nu dus heeft hij een album opgenomen met John Truscinski op drums en Justin Tripp op bass. Het zijn maar 6 nummers die wel varieren tussen de vijf en ruim acht minuten.Hij treedt nu op in Europa (deze week in Nederland en Belgie (Brussel en gent). Zijn shows kunnen solo zijn of met een band. Dit wisselt hij af.

 Ik zou zeggen luister naar dit album en geef het een kans. Op een gegeven moment pakt het je en je bent verkocht. Ga luisteren en je bent uiteindelijk - hopelijk - net als ik overdonderd. Het wordt tijd dat deze muzikant wat bekender wordt in de media! Spread the word spread the news!!!

Zijn site: http://steve-gunn.com

Hieronder een muziekfragment van zijn laatste album en daaronder een 20 minuten miniconcert opgenomen door de NPR September dit jaar.

cd Agnes Obel

cd Agnes Obel

Bron: Krenten uit de Pop Zondag 29 September 2013

Bijna drie jaar geleden verscheen Philharmonics, het debuut van de op dat moment nog volslagen onbekende Deense muzikante Agnes Obel. Philharmonics zou snel uitgroeien tot één van de grote verrassingen van 2010 en was voor menig muziekliefhebber de soundtrack van een natte herfst en koude winter (dat de recensie van de plaat nog steeds in de top 10 aller tijden van deze BLOG staat zegt ook wel wat). Door het succes van Philharmonics heeft de tweede plaat van Agnes Obel betrekkelijk lang op zich laten wachten, maar eindelijk wordt het lange wachten beloond. In de geschiedenis van de popmuziek hebben al heel veel muzikanten zich na een verrassend succesvol debuut verslikt in de lastige tweede plaat. Een deel doet dit door dit debuut fantasieloos te kopiëren, een ander deel door juist krampachtig op zoek te gaan naar een nieuw of ander geluid. Agnes Obel behoort zeker niet tot de laatste categorie, want Aventine ligt in het verlengde van Philharmonics. Dat betekent dat we ook dit keer worden getrakteerd op prachtige, stemmige, vaak wat klassiek aandoende popliedjes waarin de piano en strijkers (cello en viool) domineren en worden gecombineerd met de prachtige vocalen van Agnes Obel. Ook Aventine is een typische herfstplaat met klanken die bijna schreeuwen om kou, regen en natuurlijk een haardvuur. Aventine slaat misschien niet direct nieuwe wegen in, maar het is zeker geen plaat die fantasieloos voortborduurt op het debuut van drie jaar geleden. Vergeleken met Philharmonics is Aventine nog net wat intenser, donkerder en gevarieerder en persoonlijk vind ik ook de songs en de vocalen op de nieuwe plaat net wat beter dan op het al zo goede debuut. Waar de strijkers op Philharmonics nog vooral tweede viool speelden, komen ze op Aventine wat meer aan de oppervlakte, wat de plaat wat meer spanning en dynamiek geeft. Spanning en dynamiek die zelfs overeind blijven in de instrumentale tracks op de plaat. Met name de cellopartijen op de plaat zijn prachtig en voorzien het wederom prachtige pianospel en de betoverende zang van Agnes Obel van nog meer kleur en diepte. Aventine is uiteindelijk het warme bad waar ik op gehoopt had, maar het is ook een beeldende plaat die net wat andere beelden op het netvlies tovert dan Philharmonics drie jaar geleden deed en alle geheimen maar mondjesmaat prijs geeft. Een deel van de critici zal het waarschijnlijk een zwaktebod vinden dat Agnes Obel na Philharmonics geen wezenlijk andere plaat heeft gemaakt, maar na herhaalde beluistering zie ik geen enkele reden tot klagen. Agnes Obel heeft met Aventine een plaat gemaakt die doet verlangen naar de donkere seizoenen. Dat de eerste nachtvorst zich juist in het weekend na de release van Aventine aandient kan dan ook geen toeval zijn. Snel wat hout in die haard en genieten maar. Van het vuur, maar vooral van Aventine van Agnes Obel. Erwin Zijleman

cd Jonathan Wilson - Fanfare

cd Jonathan Wilson - Fanfare

Bron: Krenten uit de Pop Zondag 13 oktober 2013

Jonathan Wilson mislukte in eerste instantie als singer-songwriter, maar bleek uiteindelijk zeer succesvol als sessiemuzikant en producer. Twee jaar geleden deed Wilson nog één ultieme poging om als singer songwriter aan de bak te komen, wat in de vorm van Gentle Spirit een heuse jaarlijstjesplaat opleverde. Gentle Spirit liet zich beluisteren als één groot eerbetoon aan de muziek die in de vroege jaren 70 in de Laurel Canyon aan de rand van Los Angeles werd gemaakt. Daarmee was Jonathan Wilson zeker niet uniek, maar in tegenstelling tot zijn vele soortgenoten slaagde Wilson er wel in om muziek te maken die na al het moois uit de rijke historie van het genre niet achterhaald en overbodig klonk. Door gebruik te maken van antieke opnameapparatuur klonk Gentle Spirit als een psychedelisch singer-songwriter meesterwerk uit vervlogen tijden; in eerste instantie vooral geschikt voor een trip down Memory Lane, maar uiteindelijk één van de onbetwiste hoogtepunten van het mooie muziekjaar 2011. Voor Gentle Spirit wist Jonathan Wilson flink wat muzikanten van naam en faam te strikken en dat is hem ook voor de opvolger van de plaat gelukt. Fanfare bevat gastbijdragen van onder andere Jackson Browne, Graham Nash en David Crosby. Dat suggereert dat ook Fanfare weer naadloos aansluit op de muziek uit de hoogtijdagen van de Laurel Canyon scene, maar dat is maar ten dele het geval. Jonathan Wilson bestrijkt dit keer een net iets bredere periode en staat bovendien open voor meer invloeden. De jaren 70 staan nog altijd centraal op Fanfare, maar naast invloeden uit de Laurel Canyon en heel veel psychedelica horen we dit keer ook Westcoast pop, invloeden van een aantal grote singer-songwriters uit de jaren 70 (Bob Dylan, John Lennon, Neil Young), Beatlesque invloeden en zelfs flarden uit de funk, jazz en progrock. Fanfare is net als Gentle Spirit een opvallend lange plaat. De klok stop ook dit keer pas na een kleine twee uur muziek en net als op Gentle Spirit is het muziek van grote schoonheid. Fanfare is, net als zijn voorganger, geen plaat die je onmiddellijk kunt doorgronden. Jonathan Wilson is geen muzikant die eindeloos schaaft aan zijn songs en deze vervolgens pas opneemt wanneer ieder detail is uitgewerkt. Een aantal songs op Fanfare lijkt pas op het moment van de opname vorm te krijgen, waardoor het je niet eens zou verbazen ze bij hernieuwde beluistering van de plaat opeens totaal anders zouden klinken. De meeste tracks op de plaat zijn lang (6 minuten of meer), maar van verveling is geen sprake. Waar het beluisteren van Gentle Spirit hooguit een handvol namen opleverde, is het aantal hoorbare invloeden nu niet meer op de vingers van twee handen bij te houden. Neil Young, Crosby, Stills & Nash en vooral Pink Floyd zullen het meest genoemd worden, maar hier kunnen talloze smaakmakers uit de 70s aan worden toegevoegd, wat van de beluistering van Fanfare een even aangename als fascinerende luistertrip maakt. Vergeleken met het debuut kiest Jonathan Wilson dit keer voor een rijker georkestreerd geluid waarin piano en strijkers de gitaren zo nu en dan naar de achtergrond dringen, maar een aantal songs ligt zeker in het verlengde van die op Gentle Spirit. Ik heb Fanfare nu een paar keer gehoord en blijf maar nieuwe dingen horen. Een ding weet ik na die paar keer horen al zeker: Fanfare is één van de hoogtepunten van het muziekjaar 2013. Het predicaat meesterwerk durf ik inmiddels al wel uit de kast te halen, maar Fanfare is nog niet uitgegroeid. Nog lang niet. Erwin Zijleman

cd Ry Cooder & Corridos Famosos - Live In San Francisco

 cd Ry Cooder & Corridos Famosos - Live In San Francisco

 

Bron: Nu.nl 12 september 2013

De naam Ry Cooder prijkt op menig album, van Van Morrison en The Rolling Stones tot soundtracks als Paris, Texas en Buena Vista Social Club. Livealbums van de gitarist zijn echter een zeldzaamheid.De laatste liveplaat van Cooder was Showtime en stamt uit 1977, opgenomen in de Great American Music Hall in San Francisco. In 2011 keerde Ry Cooder er terug voor twee concerten, op 31 augustus en 1 september. De opnames van deze show zijn gebundeld op de toepasselijk getitelde live-cd Live In San Francisco.Hij wordt bijgestaan door de band Corridos Famosos, met zijn zoon Joachim in de gelederen. Joachims vrouw, zangeres Juliette Commagere, doet eveneens op de plaat mee, waardoor het album een heuse familieaangelegenheid wordt. Ook diverse muzikale vrienden maken hun opwachting, waaronder accordeonist Flaco Jiménez.Zoals het Cooder ook op zijn studioalbums geregeld betaamt, duikt hij in de rijke muziekgeschiedenis van de VS en komt voor de dag met een bonte verzameling aan rock-‘n’-roll-, blues- en folkliedjes. Zo zijn er levendige uitvoeringen te horen van de Woody Guthrie-composities Vigilante Man en Do Re Mi.

Spontaniteit

De muzikale precisie van Ry Cooder in de studio maakt op de bühne plaats voor spontaniteit, humor en gezelligheid. De cover van Sam The Shams Wooly Bully is bijzonder feestelijk en Snooky Youngs Why Don’t You Try Me doet met zijn bruisende kopersectie denken aan het werk van Springsteen voor Southside Johnny.
Cooder en consorten leggen minstens evenveel plezier in de zelfgeschreven stukken, zoals het lang uitgesponnen, sarcastische bluesrocknummer Lord Tell Me Why en de texmexwals El Corrido De Jesse James. Een aangenaam kabbelende versie van Leadbelly’s Goodnight Irene bevestigt Ry Cooders status als stergitarist.

Door: NU.nl/Pierre Oitmann 

Nieuw Elbow-album uit in maart 2014, ook een live-dubbelaar/dvd op komst

Bron: Kicking The Habbit

Na een periode van stilte geeft Elbow ons een kijkje in de nabije toekomst van de band. Een nieuw, zesde album is in de maak in de eigen Blueprint Studios in Selford; de opvolger van Build A Rocket Boys! (2011) moet uitkomen op 10 maart 2014, aldus de bandwebsite. Dat lijkt ver weg, maar voor je het weet is het alweer lente. 

Bovendien volgt er eerst - keurig op tijd voor onder de kerstboom - een live-cd/dvd: Live At Jodrell Bank. Een registratie van een concert op een locatie vol telescopen.

De registratie van dat concert uit juni 2012 komt uit op dubbel-cd en dvd: de plaatjes zouden zomaar eens mooi kunnen zijn als we dit verslag in de krant zo lezen. Ook Sigur Rós en Flaming Lips gaven al eens optredens op die plek.
Ook al is de release van het nieuwe album nog ver weg, voorbestellen kan nu al. Of je houdt je geld nog even vast voor als er binnenkort een concertdatum bekend gemaakt wordt: de tournee langs een reeks grote Engelse zalen voor april 2014 is al aangekondigd. Tickets hiervoor gaan op vrijdag 4 oktober in de verkoop.

cd Mazzy Star - Seasons Of Your Day

Mazzy Star - Seasons Of Your Day

Bron: Dewereldmorgen.be 26 September 2013

17 jaar hebben we moeten wachten op de vierde plaat van Mazzy Star. De groep van zangeres Hope Sandoval en gitarist David Roback. Samen kleurden ze de vroege jaren negentig in met dromerige bluesy songs die we eufemistisch als melancholie on the rocks kan omschreven worden. Een sfeer die je uit duizenden herkent en die aandoet als een broeierige najaarsdag.


De jaren tachtig en negentig

Mazzy Star had haar wortels in de gitaarrockbands van de jaren tachtig. David Roback speelde bij het fantastische Rain Parade (één van de beste psychedelische bands ooit) en later ook bij Opal. Maar in 1990 verscheen er dan een eerste plaat van Mazzy Star en ontpopte de groep zich als één van de meest intrigerende bands van de alternatieve scene.

In 1996 was het echter uit met de – euh - pret en begon Hope Sandoval aan een erratische solocarrière, terwijl Roback haast volledig van de radar verdween. Pas vorig jaar kwam de band weer terug samen.


Weemoedige hitte

Seasons of your Day begint met ‘In The Kingdom’. Eerst hoor je een orgeltje, dan de slidegitaar van Roback en na 47 seconden de onwezenlijke stem van Hope Sandoval. Erop volgt het spookachtige ‘California’, terwijl uit ‘I’ve Gotta Stop’ een weemoedige hitte opkringelt.

Meteen weet je dat de magie nog volledig intact is. De songs die erop volgen, vergroten de betovering alleen maar. Ze genieten - dankzij Sandovals stem - allemaal de tristesse van een goed countrynummer, maar tegelijk bezitten ze de ruggengraat van een heerlijk slome rockband.


Geen zwakke song te bespeuren

Het lijkt wel alsof de tijd is blijven stilstaan in die twee decennia. Dat komt deels doordat al de originele leden van de band hier meedoen, naast Colm O'Ciosoig (My Bloody Valentine, ook lid van Hope Sandoval & The Warm Inventions), terwijl wijlen folklegende Bert Jansch hier op het oosterse ‘Spoon’ te horen valt.

Deze plaat laat zich best in haar geheel beluisteren, maar tegelijk kunnen we hier geen zwakke songs ontdekken. De ideale soundtrack voor een desolaat landschap, goed voor veel mijmerende uurtjes en tegelijk begiftigd met een ontzaglijke schoonheid.


Koen De Meester