Nick Cave & The Bad Seeds - Dig, Lazarus, Dig!!!
Weinig mensen komen weg met een tot op het kleinste haartje getrimde snor, gepruts met een ouija bord of een absolute wanprestatie in een de hemel ingeprezen western. Chuck Norris zou het misschien gekund hebben, maar Nick Cave heeft het gedaan, en nog wel met alledrie tegelijk. De hardest working man in showbusiness sinds James Browns heengaan - sinds Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus in 2004 bracht de man een liveplaat, twee soundtracks, drie cd's vol b-kantjes en rariteiten en uiteraard Grinderman uit - heeft met 'Dig!!! Lazarus Dig!!!' zijn veertiende studioalbum aan de zijde van de beste begeleidingsband this side of The E-Street Band uit, een album dat zich moeiteloos in 's mans top vijf aller tijden nestelt.
Single, titeltrack en opener 'Dig!!! Lazarus Dig!!!' is met zijn naar Grinderman of eerder nog The Birthday Party terugverwijzende blues genoegzaam bekend, en was een torenhoge verwachtingen scheppende voorbode. Niet alles wat volgt is even goed, sommige nummers zijn gewoon beter. Zo bijvoorbeeld 'Today's Lesson'. Voor een Nobelprijs zal Cave wel nooit genomineerd worden - daar is het bevoegde comité vast niet klaar voor - dat zijn teksten de toppen scheren die anderen (ook Dylan, ook Springsteen, ook Morrissey) onaangeroerd raken, is evenwel niet aan twijfel onderhevig. "Mr. Sandman has a certain appetite for Janie in response // He digs her pretty knees & that she is completely naked underneath all her clothes // He likes to congregate around the intersection of Janie's jeans // Mr. Sandman, the inseminator opens her up like a love letter", orakelt ie hier. 'Moonland' mag daarna dan wel een minder nummer zijn, de vervaarlijkheid die naast de titel ook de naar Queens Of The Stone Age neigende sfeer en uitingen als I'm not your favourite lover totaliseren, doen een mens denken dat het allemaal krèk zo bedoeld is. Zeker als daarna de oosterse dodendans 'Night Of The Lotus Eaters' volgt. Op het eerste gehoor een rustig voortkabbelend nummer, maar ach, zoveel meer dan dat.
Zelfs op momenten waarop Nick Cave niet bijster origineel is ('Albert goes West'), overstijgt hij de concurrentie moeiteloos. Na dit nummer hebben we - boer, let op uw ganzen - de zwakste helft van 'Lazarus' afgesloten. De helft waarop geen instant classic als 'We Call Upon The Author' staat. Het is een nummer dat zich meteen in de canon van Nick Cave & The Bad Seeds piloteert, muzikaal rustig maar ook weer niet is, en tekstueel de scherpste aanklacht tegen oneerlijkheid, ellende, miserie, rotzooi en Charles Bukowski sinds lang. Ook het daaropvolgende 'Hold On To Yourself' etaleert absolute schoonheid, ondersteund door de noisegitaar van Mick Harvey. Op 'Lie Down Here (& By My Girl)' klinkt Cave opvallend uptempo - dat we dát nog mogen meemaken - maar rammelen de gitaren toch aan alle kanten. De muzikanten hadden bij wijze van experiment namelijk beslist om eens elkaars materiaal te betokkelen, een gewaagde maar helaas niet geheel geslaagde bevlieging. Beter zijn de ijzersterke ballad 'Jesus Of The Moon', die los van het tekstuele zo op 'The Boatman's Call' kon, en de epische afsluiter 'More News From Nowhere', het soort nummer waar Cave na al die jaren een patent op mag claimen. Het zou niet verbazen mocht het live loeihard of gewoon niet gespeeld worden, hier klinkt het opvallend ingehouden. Daartussen zit 'Midnight Man' nog, een song die aanvankelijk (dan hebben we het over de eerste 2,7 seconden) dreigt te verzuipen tussen twee parels voor ons zwijnen, maar ook weer zijn momenten heeft en finaal, wanneer een ander zijn werk al lang to the boredom dying slowly is, zijn plaats op dit klein meesterwerkje niet gestolen heeft.
Kléin meesterwerkje lees je, en dat klopt, want er zijn redenen te bedenken waarom 'Dig!!! Lazarus Dig!!!' maar vier en geen zes sterren heeft gekregen. 't Ligt heus niet aan ons, Cave moet het zelf maar weten. Het is immers híj die 'The Boatman's Call', 'Murder Ballads' en 'No More Shall We Part' heeft gemaakt, albums die stuk voor stuk net iets beter zijn dan deze worp. Maar Nick Cave is vijftig, en dan trekken wij voor hem een fles grand cru open. Dat is wel het minste dat we terug kunnen doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten