cd Robert Plant - Band Of Joy

Robert Plant - Band Of Joy 

Bron: Krenten uit de Pop 12 September 2010

In 1982 verscheen niet alleen de laatste, en met afstand slechtste, plaat van Led Zeppelin (Coda), maar debuteerde zanger Robert Plant ook als soloartiest met het uitstekende Pictures At Eleven. Een jaar later leverde Plant met The Principle Of Moments een plaat af die de boeken in is gegaan als klassieker, waarna het niveau wel iets inzakte, maar altijd zeer acceptabel bleef. Sinds 2002 heeft Robert Plant de stijgende lijn weer te pakken. Het in dat jaar verschenen Dreamland was zijn beste plaat sinds The Principle Of Moments, terwijl het in 2005 verschenen Mighty Rearranger objectief bezien zelfs beter was dan The Principle Of Moments. Op al deze platen bleef Robert Plant het muzikale erfgoed van Led Zeppelin trouw, waardoor het in 2007 verschenen en samen met bluegrass zangeres Alison Krauss gemaakte Raising Sand kwam als een enorme verrassing. Een verassing die misschien nog wel groter was dan de eenmalige Led Zeppelin reünie die er uiteindelijk toch ook nog kwam. Door het succes van Raising Sand hebben we lang op nieuw werk van Robert Plant moeten wachten, maar nu ligt dan eindelijk Band Of Joy in de winkel. De titel van Plant’s eerste soloplaat in vijf jaar tijd verwijst naar de band waarvan Robert Plant in zijn hele jonge jaren deel uit maakte. Ook in muzikaal opzicht gaat Robert Plant op Band Of Joy een aantal keren ver terug in de tijd, maar het grootste deel van de tijd blijft hij toch in de buurt van de genres die hij op Raising Sand zo succesvol verkende. Band Of Joy bevat vrijwel alleen maar materiaal van anderen (Plant schreef slechts aan één van de songs mee) en bestrijkt hierbij een breed terrein. Naast traditionals horen we songs van Los Lobos, Richard Thompson, Townes van Zandt en, toch wel enigszins verrassend, Low, dat zelfs met twee songs vertegenwoordigd is. Plant heeft voor het op geheel eigen wijze vertolken van deze songs een prima band bij elkaar gezocht, want Patty Griffin, multi-instrumentalist Darrell Scott en co-producer Buddy Miller zijn natuurlijk niet de minsten. Band Of Joy is net als Raising Sand geworteld in de Amerikaanse rootsmuziek, maar Robert Plant is dit ook zijn Britse folkroots en zijn verleden als zanger van de beste rockband aller tijden niet vergeten. Het resultaat is een smaakvolle en kwalitatief hoogstaande plaat die laat horen dat Robert Plant zowel in vocaal als in muzikaal opzicht nog lang niet versleten is. Net als Mighty Rearranger en Raising Sand is Band Of Joy een plaat die direct indruk zal maken, maar het is ook, misschien nog wel meer dan zijn voorgangers, een groeiplaat. Vanwege de twee geweldige voorgangers waren mijn verwachtingen met betrekking tot Band Of Joy hooggespannen, maar Robert Plant maakt ze meer dan waar. Elk voordeel heeft zijn nadeel, want zolang Robert Plant soloplaten van dit niveau maakt, heeft hij geen enkele reden om met Led Zeppelin op de planken te stappen, waarmee de droom van velen die de legendarische band nooit aan het werk hebben gezien in duigen valt. Gezien het bijzonder hoge niveau van Band Of Joy kan ik hiermee leven. Erwin Zijleman