cd Triggerfinger – All This Dancin’ Around

Triggerfinger – All This Dancin’ Around 

Bron: Nu.nl 17 November 2010

All This Dancin’ Around is de derde plaat van Triggerfinger, maar het zijn niet de platen die de band zijn faam heeft gebracht. Het Belgische trio weet keer op keer volle zalen en festivaltenten in zwetende extase te brengen met hun ronkende liveshows. De energie en het spelplezier spatten van het podium als bij weinig andere bands. Triggerfinger is dan ook een van de betere, misschien wel de beste, livebands van het moment. Op cd is het echter nog niet gelukt om de energie en kracht van dit ervaren en begenadigde live trio te pakken. Om hier op de derde plaat wel in te slagen werd overgestoken naar LA, waar The Sound City Studio’s – eerder bevolkt door onder andere Nirvana, Neil Young en andere grootheden – werd betrokken.

De elf nummers die uit de opnames hier voortvloeiden, komen wel degelijk dichterbij het livegevoel dat de band weet neer te zetten. Al meteen in de opener wordt er openlijk verwezen naar Led Zeppelin. All This Dancin’ Around is zowel in titel als in openingsrif een directe link naar Dancing Days van de Britten. Zwaarder aangezet, op hoger tempo, maar het is duidelijk waar de Vlaamse rockveteranen de mosterd hebben gehaald. Technisch perfect uitgevoerd, ronkend en gruizig. Maar ook geposeerd. Triggerfinger citeert er op los. Naast Led Zeppelin komt Queens Of The Stone Age naar voren, voel je Monster Magnet in de groove en hoor je Soundgarden ten tijde van Superunknown.
Maar het beste klinkt de band wanneer het trio met rammelende kettingen, krakende speakers en zangmicrofoon met gescheurd membraan All Night Long van Ray Charles onder handen neemt. Zo getergd heeft soul in lange tijd niet geklonken.
All This Dancin’ Around is de beste van de drie studioalbums van de luidste band van Antwerpen, benadert het live geluid het dichtst. Daar waar Triggerfinger vanaf het podium met bombast over je heen rolt, lijkt dat op de plaat geposeerd. Slechts bij enkele nummers wordt hier aan ontsnapt.
Vooral het magistrale My Baby’s Got A Gun dat in een broeiende opbouw van acht minuten met minimale middelen naar een geluidsexplosie toe werkt moet genoemd. Zwaardere postrock die de vuigere bluesrock ontmoet. Maar op andere momenten leunt het geluid erg veel naar dat van bands die ze live normaal gesproken overtroeven.