The Civil Wars - The Civil Wars
Bron: De Morgen 02 Augustus 2013
Twee jaar nadat The Civil Wars met hun eerste cd twee
Grammy Awards in de wacht sleepten, is het duo terug met een nieuwe cd.
Dat is gezien de tumultueuze relatie tussen singer-songwriters Joy
Williams en John Paul White opmerkelijk nieuws.
Op de hoes van 'Barton Hollow', het met superlatieven overladen debuut
van The Civil Wars, staan foto's waarbij Williams en White als een innig
koppel voor de lens poseren. De shots ademen een intimiteit uit die ook
in de nummers vervat zit: veelal akoestisch gespeelde popsongs met
wortels in folk en country, met teksten die op vaak hartverscheurende
wijze de valkuilen van de liefde belichten.
De plaat raakte een gevoelige snaar bij het grote publiek, en wars van alle Beyoncés, Lady Gaga's en Rihanna's slaagden de twee er met een handvol eenvoudige, tijdloze liedjes (en enkele goedgekozen covers) in om zich van de grijze massa te onderscheiden. Het duurde evenwel niet lang voor het idyllische beeld barstjes begon te vertonen. De twee, die elkaar ontmoet hadden tijdens een songschrijverssessie in Nashville, waren helemaal geen tortelduifjes. Meer nog: de twee optredens die in België werden aangekondigd - in de AB en op Rock Werchter - werden afgelast, en geruchten over onderlinge spanningen liepen zo hoog op dat de band in november vorig jaar uit elkaar ging.
Wie schetst bijgevolg onze verbazing nu er plots een opvolger klaar ligt? Een plaat zonder titel, met - zou dat toeval zijn? - donkere wolken op de hoes, en geen vermelding voor elkaar in de individuele dankwoordjes van het cd-boekje. Alleen: als de onderlinge band tussen de twee intussen wat averij heeft opgelopen, is daar weinig van te merken.
Het merendeel van de songs is - weliswaar vaker met de input van derden - nog steeds samen geschreven, en ook de thematiek is grotendeels dezelfde. Opener 'The One That Got Away' gaat over het moment dat de droom plaats maakt voor spijt, en je je begint af te vragen hoe je leven er zou hebben uitgezien mocht je die 'significant other' nooit hebben ontmoet. 'I Had Me A Girl' is bluesy, donker en broeierig, maar geeft ook aan dat The Civil Wars intussen wat spierkracht hebben gekweekt.
'Same Old, Same Old' - over de enorme werklast die een monogame relatie met zich meebrengt - is een ingetogen hoogtepunt, met een treurende fiddle en een langzaam voortslepend ritme dat je bij elke nieuwe beluistering een beetje meer bij de keel grijpt. 'I want to leave you/I want to lose us/I wanna give up/But I won't' klinkt het, en op de voorgrond hoor je opnieuw een hart breken. De combinatie van sobere arrangementen, knappe samenzang en uitstekende songs zorgt ervoor dat er ook nu weer magie uit de noten spat.
De uitgebeende cover van 'Disarm' - de Smashing Pumpkins-classic, jawel - is heel anders dan het origineel, maar moet er geenszins voor onderdoen, maar of het zo'n goed idee was om 'Sacred Heart' in het Frans te zingen - dik Amerikaans accent inbegrepen - daar zijn we na tien luisterbeurten nog altijd niet uit. Wat wél duidelijk is: goed dat The Civil Wars de handdoek niet in de ring hebben gegooid, en de draad terug hebben opgenomen. Dat deze tweede cd ook zonder het verrassingseffect van de eerste een overtuigende indruk maakt, moet de laatste twijfelaars over de streep trekken. Prachtplaat.
De plaat raakte een gevoelige snaar bij het grote publiek, en wars van alle Beyoncés, Lady Gaga's en Rihanna's slaagden de twee er met een handvol eenvoudige, tijdloze liedjes (en enkele goedgekozen covers) in om zich van de grijze massa te onderscheiden. Het duurde evenwel niet lang voor het idyllische beeld barstjes begon te vertonen. De twee, die elkaar ontmoet hadden tijdens een songschrijverssessie in Nashville, waren helemaal geen tortelduifjes. Meer nog: de twee optredens die in België werden aangekondigd - in de AB en op Rock Werchter - werden afgelast, en geruchten over onderlinge spanningen liepen zo hoog op dat de band in november vorig jaar uit elkaar ging.
Wie schetst bijgevolg onze verbazing nu er plots een opvolger klaar ligt? Een plaat zonder titel, met - zou dat toeval zijn? - donkere wolken op de hoes, en geen vermelding voor elkaar in de individuele dankwoordjes van het cd-boekje. Alleen: als de onderlinge band tussen de twee intussen wat averij heeft opgelopen, is daar weinig van te merken.
Het merendeel van de songs is - weliswaar vaker met de input van derden - nog steeds samen geschreven, en ook de thematiek is grotendeels dezelfde. Opener 'The One That Got Away' gaat over het moment dat de droom plaats maakt voor spijt, en je je begint af te vragen hoe je leven er zou hebben uitgezien mocht je die 'significant other' nooit hebben ontmoet. 'I Had Me A Girl' is bluesy, donker en broeierig, maar geeft ook aan dat The Civil Wars intussen wat spierkracht hebben gekweekt.
'Same Old, Same Old' - over de enorme werklast die een monogame relatie met zich meebrengt - is een ingetogen hoogtepunt, met een treurende fiddle en een langzaam voortslepend ritme dat je bij elke nieuwe beluistering een beetje meer bij de keel grijpt. 'I want to leave you/I want to lose us/I wanna give up/But I won't' klinkt het, en op de voorgrond hoor je opnieuw een hart breken. De combinatie van sobere arrangementen, knappe samenzang en uitstekende songs zorgt ervoor dat er ook nu weer magie uit de noten spat.
De uitgebeende cover van 'Disarm' - de Smashing Pumpkins-classic, jawel - is heel anders dan het origineel, maar moet er geenszins voor onderdoen, maar of het zo'n goed idee was om 'Sacred Heart' in het Frans te zingen - dik Amerikaans accent inbegrepen - daar zijn we na tien luisterbeurten nog altijd niet uit. Wat wél duidelijk is: goed dat The Civil Wars de handdoek niet in de ring hebben gegooid, en de draad terug hebben opgenomen. Dat deze tweede cd ook zonder het verrassingseffect van de eerste een overtuigende indruk maakt, moet de laatste twijfelaars over de streep trekken. Prachtplaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten