cd: Bon Iver - For Emma, forever ago

Bon Iver - For Emma, forever ago

(2008)

Bron: Kindamuzik 26 mei 2008

Het verhaal van de singer-songwriter die zich, met zijn verdriet en een gebroken ziel onder de arm, terugtrekt uit de waan van alledag om alle zielenroerselen op muziek te zetten, heeft inmiddels een lange baard. Het kleedt vaak de uit die periode voortgekomen plaat aan en verbloemt een beetje de zwakte van de songs.

Bon Iver, de alias van Justin Vernon, heeft hetzelfde soort verhaal: een combinatie van gebroken liefde, het uit elkaar gaan van zijn (redelijk onbekende) band DeYarmond Edison en een periode in een van de buitenwereld afgesloten huisje in de bergen inspireerden zijn - eerst in eigen beheer uitgebrachte - debuutalbum. Het enige verschil met de vergelijkbare verhalen is dat Bon Iver op het eerlijke document For Emma, Forever Ago zijn toehoorders raakt. Sterker nog: Vernon weet op voortreffelijke wijze zijn gevoel weer te geven. Daarbij begeleidt hij zichzelf, op een paar minuscule samples, drums en blazerpartijtjes na, uitest summier met een akoestische gitaar. Het resultaat is hoogst doeltreffend. Met een perfect gevoel voor rust, ruimte en timing en de in melancholie gedompelde stemming, trekt Vernon zichzelf naar grote hoogte. Muzikaal doet Bon Iver denken aan Iron & Wine, waarbij hij de treurige falset van Anthony benadert. Daarbij heeft hij hier en daar uitschieters naar de warme, soulvolle stem van Tunde Adebimpe, de voorman van TV on the Radio. Om het in te kleuren zingt Vernon, met wat moderne studiotechnieken gemaakte harmonieën, zijn pijn langzaam van zich af. Wat dat betreft heeft Bon Iver zo'n clichématig verhaal niet nodig; de emotie en muzikale spanning bezorgt de plaat genoeg aandacht. Al merk je door de impressionistische teksten heen, dat het verhaal van de tijdelijke, maar totale afzondering geen verkooppraatje is. For Emma, Forever Ago is een plaat gemaakt door een goudeerlijke en tevens verdrietige Justin Vernon. Bijvoorbeeld de tranentrekkende vertwijfeling in 'The Wolves (Act I and II)' - "What might have been lost" - is oprecht en daardoor fantastisch. Met dit soort gemeende emotie maakt Bon Iver veel indruk. For Emma, Forever Ago is daardoor simpelweg prachtig!