Vampire Weekend - Modern Vampires Of The City
Bron: Krenten uit de Pop donderdag 30 Mei 2013
Modern Vampires Of The
City van Vampire Weekend is inmiddels al een week of twee uit, maar ook
dit is zo’n plaat die je maar beter even op je in kunt laten werken
voordat je er een oordeel over velt. Zonder een moment van bezinning zou
het fantastische titelloze debuut van de band uit 2008 immers zomaar
kunnen zijn beschreven als een plaat die schaamteloos voortborduurt op
de muziek van onder andere Talking Heads, XTC en Paul Simon’s Graceland,
terwijl opvolger Contra uit 2010 makkelijk het predicaat "over the top"
of het etiket "mislukt" opgeplakt had kunnen krijgen. De vorige twee
platen van Vampire Weekend bleken echter platen die hun geheimen slechts
mondjesmaat prijs geven. Het debuut bleek uiteindelijk een geniale
plaat die de genoemde invloeden uit het verleden prachtig combineerde
met de eigentijdse muziek uit het New York van 2008, terwijl Contra een
geen platte legpuzzel met teveel stukjes, maar een fascinerende, uit
vele lagen bestaande, 3D-puzzel bleek te zijn, waarin uiteindelijk alles
precies paste. Ook Modern Vampires Of The City is een plaat die je niet
in één keer volledig kunt bevatten. Na eerste beluistering is de meest
waarschijnlijke conclusie dat Vampire Weekend op Modern Vampires Of The
City voortborduurt op zijn twee voorgangers, maar wel een wat meer
ingetogen geluid laat horen. Hiermee vertel je echter niet het volledige
verhaal. Modern Vampires Of The City is inderdaad wat minder uitbundig
dan de vorige twee platen van de band uit New York, maar schijn
bedriegt. De nieuwe plaat van Vampire Weekend bestaat uit vele lagen en
zet je zo vaak op het verkeerde been dat je uiteindelijk omvalt van
verbazing. De invloeden die we van de band kennen zijn nog op de
achtergrond aanwezig, maar hebben inmiddels gezelschap gekregen van de
meest uiteenlopende andere invloeden. Modern Vampires Of The City laat
zich beluisteren als een herhaalde willekeurige greep uit een zeer goed
gevulkde platenkast. Bij eerste beluistering kon ik misschien al wel 25
invloeden uit de geschiedenis van de popmuziek benoemen, maar inmiddels
is het een veelvoud hiervan. Vampire Weekend was altijd al een meester
in het verwerken van de meest uiteenlopende invloeden, maar op Modern
Vampires Of The City gaat de band nog een stapje verder. Alle invloeden
zijn op unieke wijze geïntegreerd in een uniek geluid dat slechts het
noemen van één naam rechtvaardigt: Vampire Weekend. Persoonlijk word ik
op Modern Vampires Of The City vooral gegrepen door de fraaie zang (die
nog steeds aan Paul Simon doet denken), de bijzondere gitaarloopjes, de
hemelse koortjes, de loodzware bassen en de bijzonder effectief
ingezette strijkers, maar ook de liefhebbers van bijzondere ritmes en
uitbarstingen van lichte gekte zijn bij de derde plaat van Vampire
Weekend aan het juiste adres. De boeiende rode draad, een eerbetoon aan
de stad New York, en de hoge kwaliteit van alle songs op de plaat, maken
het feestje compleet. Net als stadgenoot The National heeft Vampire
Weekend een plaat gemaakt die in twee weken tijd een indrukwekkende
ontwikkeling heeft doorgemaakt, maar voor beide platen geldt dat het
einde van de groei nog lang niet in zicht is. Kiezen tussen de beide
platen is bijna onmogelijk, maar gelukkig hoef ik helemaal niet te
kiezen. Vampire Weekend heeft haar beste plaat tot dusver uitgebracht.
Dat is een grootse prestatie. Erwin Zijleman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten