Mijn favoriete platen op dit moment!

Deze platen komen regelmatig in mijn cd speler of luister ik via Spotify!!

 

 

Phosphorescent - Muchacho

 Het hoesje van de nieuwe plaat van Phosphorescent geeft al veel weg: een lachende dame, half ontbloot op een bed. Op de voorgrond een man met hoed die net iets te hard lacht. Over de foto hangt een zweem van ooit, een waas die er op duidt dat we naar het verleden kijken. Gelukkiger tijden. En prijsnummer "Song for Zula" ondersteunt dat beeld: 'Some say love is a burning thing / That it makes a fiery ring / Oh but I know love as a fading thing'. Waarmee Matthew Houck aka Phosphorescent ook nog eens stevig knipoogt naar Johnny Cash’s "Ring of Fire" ('Love is a burning thing / and it makes a fiery ring'). Maar voordat we deze parel te horen krijgen, moeten we eerst iets anders beluisteren. Want Muchaho opent en sluit als een klassiek muziekstuk met een inleiding - "Sun, Arise! (An Invocation, An Introduction") - en sluit af met een variant hierop - (Sun’s Arising (A Koan, An Exit). We horen een soort van koorzang, begeleid door bubbelende synthesizers en vooral stomvervelend. Als we deze twee muziekstukken weglaten, houden we acht prachtige Phosphorescent-tracks over. Wankel, zoekend, met rare, soms irritante geluiden (de hikjes in "Ride On / Right On") en ver weg van de stoere southern rock van Here’s To Taking It Easy uit 2010. Maar met een aantal van de mooiste nummers die Matthew Houck ooit opnam: "Terror in the Canyons (The Wounded Master)", "Muchacho’s Tune" en vooral "Song for Zula".

 

 

Steve Earle & The Dukes (& Duchesses) - The Low Highway

 

Steve Earle, mede-uitvinder van de americana, heeft op zijn album The Low Highway ouderwets iets te vertellen. Kom er nog maar eens om. Earle, zo vertelde hij vorige week in Volkskrant (April 2013), heeft de crisis in zijn land eens nader beschouwd en vervolgens verwerkt boven schrijfblok en gitaar.

Zijn observaties zijn aangrijpend. Onheilspellend is het onbetwistbare hoogtepunt, Burnin' It Down, waarin een gedesillusioneerde werkeloze overweegt de Walmart in de fik te steken. Of het wiegende countrylied The Low Highway, dat het beeld oproept van spooksteden en gaarkeukens: 'Saw empty houses on dead end streets/ People linin' up for something to eat.'Earle rockt ook nog. Op Calico Country en Down The Road Pt II gaan tempo en volume omhoog en horen we naast Earle ook zijn soepele band gas geven. Toch is hij op zijn best in zo'n wrang en bijna occult klaaglied als Invisible, over een dakloze die voor voorbijgangers onzichtbaar is geworden. Indrukwekkende liedkunst.

 

The Staves - Dead & Born & Grown 

 Het was tijdens afgelopen editie van Into The Great Wide Open dat het Nederlandse publiek definitief viel voor de ontwapenende charmes van The Staves. De idyllische setting van het festival werkte uiteraard mee, alhoewel de zusjes Emily, Jessica en Camilla daarvoor al successen boekten als voorprogramma van Bon Iver en The Civil Wars. Ondanks hun Britse komaf klinken de akoestische folksongs van de jongedames behoorlijk Amerikaans. In de muzikale traditie van Laurel Canyon eigenlijk, oftewel de bakermat van de jaren ’60 ‘tegencultuur’ met artiesten als Joni Mitchell en Crosby, Stills & Nash. Het onlangs verschenen debuutalbum Dead & Born & Grown werd geproduceerd door Glyn en Ethans Johns, vader en zoon, die eerder ook in de studio zaten met o.a. Ryan Adams, Ray LaMontange en Laura Marling. Het resultaat is adembenemend met een prominente rol voor de hemelse samenzang. The Staves bieden een perfect uitgebalanceerd klankenspel met een redelijk bedwelmende uitwerking.