De carrière van Bruce Springsteen bestrijkt inmiddels vijf decennia. In de jaren 70 ontwikkelde hij zijn eigen "Wall of Sound" (die tot volle wasdom kwam op het in 1975 verschenen Born To Run), terwijl hij in de jaren 80 transformeerde van een prachtig verhalenverteller (The River uit 1980 en Nebraska uit 1982) in een stadionvuller (Born In The USA uit 1984 en Tunnel Of Love uit 1987). In de jaren 90 was Springsteen in minder goede doen; zonder E-Street band maakte hij eigenlijk maar één plaat die er enigszins toe deed (The Ghost Of Tom Joad uit 1995), de rest was Springsteen onwaardig. De aanslagen van 9 september 2001 trokken Springsteen uit het dal. Op een moment dat Amerika vooral in mentaal opzicht in puin lag, was Springsteen de reddende engel met het opbeurende The Rising uit 2002. The Rising was de start van misschien wel het beste, en in ieder geval het meest veelzijdige, decennium uit de carrière van Bruce Springsteen tot dusver. Na het met de E-Street band gemaakte The Rising volgden het in zijn uppie gemaakte Devils & Dust, de met een gelegenheidsband gemaakte folkplaat We Shall Overcome: The Seeger Sessions en het wederom met de E-Street band gemaakte Magic en Working On A Dream. Een aantal indrukwekkende tournees en een serie bijzonder fraaie reissues maakten een memorabel decennium compleet. De jaren 10 zijn wat minder goed begonnen voor Springsteen. Hij moest afscheid nemen van een aantal muzikale vrienden, waaronder E-Street band boegbeeld Clarence Clemons, en met name Working On A Dream werd door de critici en de fans met de nodige reserves ontvangen. Net zoals aan het begin van de jaren 80 en het begin van de jaren 00 is het de deplorabele toestand waarin zijn vaderland verkeert die Springsteen de helpende hand biedt. Bruce Springsteen constateert op zijn nieuwe plaat Wrecking Ball dat de economische crisis de Verenigde Staten hard heeft geraakt. De financiële wereld heeft zichzelf jarenlang verrijkt en daar betaalt de Amerikaanse arbeidersklasse nu een zware prijs voor. Springsteen is kwaad, heel kwaad, en dat hoor je op Wrecking Ball. Het zijn de gedreven maatschappijkritische teksten die in eerste instantie de meeste aandacht trekken, maar ook in muzikaal opzicht valt er op Wrecking Ball verschrikkelijk veel te genieten. En in vocaal opzicht, want Springsteen's stem is op zijn nieuwe plaat in zeer goede doen. Wrecking Ball is een plaat die zich laat beluisteren als een samenvatting van het complete oeuvre van Bruce Springsteen. De plaat bevat een aantal stevigere en zwaar aangezette tracks die het stempel van de E-Street Band bevatten (ook al schittert de band grotendeels door afwezigheid), maar ook tracks die aansluiten bij zijn Seeger Sessions en een aantal ingetogen songs die niet hadden misstaan op het dit jaar precies 30 jaar oude Nebraska. Springsteen kijkt niet alleen terug, maar ook vooruit en verrast met een aantal songs die anders klinken dan alles dan we van hem gewend zijn, waaronder een voorzichtige flirt met R&B. Het aantal wat mindere songs is dit keer gelukkig zeer klein, waardoor Wrecking Ball zich van hoogtepunt naar hoogtepunt sleept. Absolute uitschieter is voor mij het door strijkers en blazers gedragen en met een klassieke gitaarsolo afgesloten Jack Of All Trades, maar de meeste andere songs op de plaat doen hier nauwelijks voor onder en met name de wat zwaarder aangezette songs winnen steeds meer aan kracht. Na twee net wat mindere platen slaat Springsteen met Wrecking Ball weer keihard terug en levert hij zijn zoveelste klassieker af. Ik had vooraf geen hele hoge verwachtingen van de plaat, maar Wrecking Ball is goed. Heel erg goed. Petje af voor de inmiddels 62-jarige Springsteen, die nog altijd platen maakt waarvan de jonkies alleen maar kunnen dromen. Erwin Zijleman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten