cd Neil Young - Harvest Moon

Neil Young - Harvest Moon

Bron: humo  5 november 1992



'Harvest', twintig jaar later: een echo van een jeugd en een tijdperk, dat zou 'Harvest Moon' willen zijn. Nacht over Amerika, de oogst is binnen, en in de gloed van een rossige maan gooit Neil Young vanuit een schommelstoel herinneringen op het houtvuur; hij kijkt verre van onbewogen toe hoe ze in rook opgaan, en bij dat blauwige gekringel droomt hij de gepaste akkoorden. Daar is hij nu eenmaal een scheppend kunstenaar voor. Hij laat ze gezien de omstandigheden ongemoeid, die vuurspuwende elektrische gitaar waarmee hij de jonkies de laatste jaren een zodanige stoot rock'n'roll door hun bloedbaan joeg dat ze opeens wisten wat klappertanden was. Deze keer is hij beter van zijn akoestische gitaar gediend, en van mijmerige, mooi bij een luwte in het leven kleurende country-rock. 

'Harvest Moon' kon natuurlijk nooit helemaal een reconstructie van 'Harvest' worden, want twintig jaar draai je niet zomaar terug. 'Wat je in de tijdstroom verloren hebt, vis je nooit meer ongeschonden op,' zei een of andere Japanner, al maak ik me sterk dat ik het in een onbewaakt moment misschien wel zelf heb verzonnen. Toch verzamelde hij de Stray Gaters om zich heen, de band van 'Harvest', en in het ondanks de ravage der jaren zeer onbevlekt klinkende koortje zitten z'n generatiegenoten Linda Rondstadt, Nicolette Larson en James Taylor. Wellicht wou Neil Young mensen aantrekken die zijn nostalgie konden begrijpen, al was het maar omdat ze er zelf deel van uitmaken. Vier uitstekende songs in successie: 'Unknown Legend', met een steel en een mondharmonica en een beheerste snik: een evocatie van een schoonheid van toen, en wat er van haar geworden is; hoewel onbekend bij het grote publiek, was ze toch legendarisch in de diner waar ze als kelnerinnetje werkte; 'From Hank to Hendrix' is de weemoed van het moeizame afscheid, het eeuwige adieu, maar tevens Youngs positiebepaling : zijn leven en dus ook zijn muziek leidden van Hank Williams naar Jimi Hendrix, en weer terug, zij het onder het maken van verrassende zijsprongen. Helemaal week word ik van 'You and me', een maximale love-song voor slechts twee stemmen (Young en Larson) en een akoestische gitaar. Een uitgelezen melodie waarmee hij destijds, toen hij nog losvast aan dat trio hing, ook Crosby, Stills & Nash had kunnen verblijden. 'Harvest Moon', onmiskenbaar de titelsong, is een aandoenlijk dansje voor cowboy en cowgirl van middelbare leeftijd. De teneur is: ik wil je nog één keer zien dansen als toen. Ach. Tijdens het donkere visioen 'War of Man' trekt de nostalgie even weg, maar in de ontroerende ballad 'One of these days' is ze alweer terug: denken aan vrienden van vroeger, en je vast voornemen hen eens uitgebreid te schrijven over hoe het je vergaan is, 'it won't be long', al weet je vooraf al dat er niks van in huis komt. 

Een dooie hond mag ook wel eens in een song worden herdacht: 'Old King', met een blikkerige banjo en een wipperig melodietje die het verdriet perfect binnen de perken houden. Na dit alles hoefde Neil Young niet meer te bewijzen dat hij een 'Dreamin' Man' is, maar toch doet hij het nog even. Op 'Harvest' zeilden 'A man needs a maid' en vooral There's a world' voort op een machtig strijkersarran gement. Jack Nitsche probeert dat nu nog eens over te doen op 'Such a woman', maar er komt niet te ver hapstukken kitsch van: met veel goede wil kun je in het refrein een sprankeitje van het élan van Spector horen. Ook niet echt je dat is het live opgenomen 'Natural Beauty', dat tien minuten en tweeëntwintig seconden duurt, maar noch de span kracht, noch de melodie heeft om langer dan drie minuten de aandacht gaande te houden. 

Het heeft geen zin om op 'Harvest Moon' naar de equivalenten van 'Alabama' en ' The Needie and the Damage Done' te zoeken. De tijden zijn veranderd, en dat weet Neil Young als de beste. Andermaal heeft hij de stem van zijn hart gevolgd. Ik hoor hem liever harder raggen dan de weg tikkende tijd, maar ik gun hem zijn days that used to be, zeker als hij ze zich pro beert te herinneren op een meer dan behoorlijke plaat.